تا به کی باشد چو نی با ناله دمسازی مرا
سوختم چون عود سعیی کن که بنوازی مرا
تا سرم بر جا بود از پای ننشینم چو شمع
در تبِ غم ز آتش دل گرچه بگدازی مرا
گو بزن تیغم که من قطعاً ندارم سرکشی
با تو می سازم در این ره هرچه می سازی مرا
با سگش تا کی شکایت کردن از من ای رقیب
بی گنه با او چه چندین می دراندازی مرا
گر نه ای گل چون خیالی بلبل باغ توام
شهرت نطق از چه رو شد در خوش آوازی مرا
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر بیانگر اندوه و درد دل شاعر است که به دلسوزی و همدلی با معشوق دعوت می‌کند. شاعر از سوز دلش همچون عود یاد می‌کند و می‌گوید که در حال سوختن است. او به صبر و تحمل اشاره دارد و از معشوق می‌خواهد که به نواختن او بپردازد. همچنین، به شکایت رقیب اشاره کرده و می‌گوید که بی‌گناهی او را مورد آزار قرار می‌دهد. در نهایت، شاعر از حسرت و آرزوهایش صحبت می‌کند و از محبوبه‌اش می‌پرسد که چرا صدای او در عالم محبوبیت به گوش می‌رسد.
هوش مصنوعی: به چه مدت باید مانند نی با ناله‌ها به تنهایی دست و پنجه نرم کنم؟ من مانند چوب عود سوخته‌ام، تلاش کن و به من محبت کن.
هوش مصنوعی: تا زمانی که سرم بر جاست، هرگز تسلیم نخواهم شد. همان‌طور که شمع در آتش غم می‌سوزد، اگرچه دلم در آتش آتشین است.
هوش مصنوعی: بزن تیغ خود را، چون من هیچ تردیدی ندارم. با تو در این راه هر چه که بسازی، می‌پذیرم.
هوش مصنوعی: ای رقیب بی‌گناه، تا چه زمانی می‌خواهی با سگت از من شکایت کنی؟ چرا اینقدر بی‌دلیل مرا به دردسر می‌اندازی؟
هوش مصنوعی: ای گل، اگر تو در خیال من نیستی، بدان که من بلبل باغ تو هستم. اما چرا صدای آواز مرا در خوشی و زیبایی نشنیدی؟
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.