گنجور

 
خواجوی کرمانی

مخمس: دوش بر طرف چمن زمزمه فاخته بود - قمری از پرده ی عشاق نوا ساخته بود

سرود: چون اسیرست در آن زلف سمن سای دلم - چکند گر نکند در شکنش جای دلم