گنجور

 
خواجوی کرمانی
خواجوی کرمانی » دیوان اشعار » صنایع الکمال » حضریات » سایر »

سرود

چون اسیرست در آن زلف سمن سای دلم

چکند گر نکند در شکنش جای دلم

بشد از دست من بی سر و بی پای دلم

دلم ای وای به دل وا دلم ای وای دلم

آخر ای همنفسان، یک نفس ار یار منید

با من خسته بسازید و ملامت نکنید

دلم از پرده برون می رود آخر بزنید

دلم ای وای بدل وادلم ای وای دلم

منِ بی دل چه کنم پیشِ که گویم غم دل

که ندارم بجز از آه سحر همدم دل

گر نسازد لب جانبخشِ توام مرهم دل

دلم ای وای بدل وا دلم ای وای دلم

ای خیالِ سر زلف تو مرا محرم راز

دست کوته نتوان کرد از آن زلف دراز

مطرب آخر ز برای دلم این نغمه بساز

دلم ای وای بدل وا دلم ای وای دلم

از سر زلف تو شوریدگی آموخته دل

وآتش مهر تو در جان من افروخته دل

گر ازین پس ندهی داد من سوخته دل

دلم ای وای بدل وا دلم ای وای دلم

دوش بنهاد ز عشقت به چمن رو دل من

بر نپیچید سر از زلف تو یک مو دل من

در چمن فاخته میگفت که کوکو دل من

دلم ای وای بدل وا دلم ای وای دلم