ای که رضوانت فرستد روضه ی دارالسلام

سبحه گردانان گردون کرده در صحنت مقام

در زوایای تو قطب آسمانرا اعتکاف

در زمین بوس تو شاه اختران را احترام

سایر سیاره بر گرد حریمت در طواف

همچو زوّار حرم پیرامن بیت الحرام

شمسه ی زرکار محرابت خور گیتی فروز

کاسه زنگار نقاشت سپهر سبز فام

خشت سیمین افکند بدر منیرت بر شرف

ناوه زرین کشد سلطان گردونت ببام

جز هوای صحن دلجوی تو ما یفنی الهموم

جز نسیم باد جان بخش تو من یحیی العظام

عنبر هندی که در این بقعه کمتر خادمیست

کار او بی نکهت انفاس سکّان تو خام

سقف مرفوع از تضرع پیش طاقت در رکوع

بیت معمور از شرف نزد ستونت در قیام

پیر گردون شسته خاک آستانت هر سحر

ز آب چشم آتشین رویان زرکاری خیام

جامع مصرت نهم یا مصر جامع کز شرف

قدسیان از بیت مقدس می فرستندت پیام

آنکه او را قیصر قصر زبر جد می نهند

هست کمتر مشعل افروز رواقت شمس نام

چون مقامت شد حریم حضرت شیخ کبیر

لاجرم چون کعبه گشتی قبله گاه خاص و عام

بفکند کیمخت شیر بیشه ی نیلوفری

تا مگر پوشند از آن تیغ خطیبت را نیام

مشتری از غرفه نه پایه پیش منبرت

در گمان افتد که آیا این کدامست آن کدام

حجة الحق قدوة الاقطاب مولی الخافقین

عمدة الاوتاد قطب السالکین کهف الانام

حبذا ای منزل میمون که هست از منزلت

خاکروبان درت را نه فلک در اهتمام

چار رکنت چون دو هفته مه بسال میم و ذال

شد باقبال شهنشاه فلک رفعت تمام

بهمن دارانشین و هرمز کسری نشان

حاتم جمشید قدر و گیو گودرز انتقام

خسرو اعظم جلال داد و دین مسعود شاه

انکه گردونش پرستارست و بهرامش غلام

نعل شبرنک فلک سیرش مه منجوق صبح

پرچم رایات منصورش خم گیسوی شام

سدّه ایوان قدرس عقل ار اعلی الذری

خاک بوس بارگاهش چرخ را اقصی المرام

ملک دین و دولت از تأثیر عدلش برقرار

کار فتح و نصرت از پشتی تیغش با نظام

از یزک داران خیلش کمترین خنجر کشی

شاه چرخ چنبری یعنی خور خاور خرام

در کلام اول ز قدر آیتش رانم سخن

زانک باشد راستی را قد مقدم بر کلام

ای سرافرازی که پیش بحر دستت از حیا

غرق گردد در عرق گاه گهر پاشی غمام

گرد این طاق زمرد بین بزر بنگاشته

کای سپرده منتهای سدره را قدرت بگام

سبز خنک توسن تند جهان پیمای چرخ

هیچ رایض را نگشت از سرکشی یک روز رام

گه بسر دستی رباید از سر کاوس تاج

گه بسر مستی ستاند از کف جمشید جام

نمله ئی را از کف پیغمبری بخشد سریر

پشه ئی را از سر گردنکشی سازد طعام

هر که معروفست در عالم بزهد و معرفت

مست جام دور گردد گرچه باشد پیر جام

زنک یابد تیغ حکمش گر بود مهراج زنک

شام گردد صبح عمرش گر بود سلطان شام

کی کمان چرخ پر دستان روئین تن کشد

آنک پیچد پنجه اسکندر و بازوی سام

سر ز درویشان مگردان تا کنندت سرفراز

کام مسکینان بر آور تا رسانندت بکام

هر که دل در تخت بندد کی شود ایمن ز دار

وانک رو در دانه آرد کی امان یابد ز دام

تا بود در بزم گردون ساغر زرین مهر

چرخ سرکش باد مست ساغر مهرت مدام

بر سر کویت سلام از روضه ی دارالقرار

بر دل و دستت درود از ابر و دریا والسلام