خاقانی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۷ گر من به وفای عشق آن حور نسب در دام دگر بتان نیفتم چه عجب حاشا که چو گنجشک بوم دانه طلب کان ماه مرا همای داده است لقب
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات بیان می‌کند که اگر به وفای عشق آن حوری وابسته باشد، تعجبی ندارد که در دام دیگر زیباها نیفتد. او همچنین تأکید می‌کند که مانند گنجشکی نیست که تنها به دنبال دانه باشد، چرا که آن ماه (عشقش) به او مقام و منزلت بخشیده است.
هوش مصنوعی: اگر من به عشق آن دختر حوری مانند وفا داشته باشم و در دام دیگر زیبایی‌ها نیفتم، چه تعجبی دارد؟
هوش مصنوعی: هرگز به خودم اجازه نمی‌دهم که مانند یک گنجشک دانه‌گردی کنم، زیرا ماه من به من لقب همای (پرنده‌ای بزرگ و باشکوه) داده است.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
در رفع حجب کوش نه در جمع کتب
کز جمع کتب نمی‌شود رفع حجب
در طی کتب بود کجا نشهٔ حب
طی کن همه را بگو الی الله اتب
دیبا به رخی بتا و زیبا به سلب
الماس به غمزه و تریاک به لب
خواهی که چو روز روشنی گیرد شب
برکش ز رخ آن ریشه دستار قصب
تا شاه نشاط دجله کردست امشب
اندر دل بندگان فزودست طرب
دریاست شه پاکدل پاک نسب
دریا به میان دجله در هست عجب
روز از دو رخت به روشنی ماند عجب
آن مقنعهٔ چو شب نگویی چه سبب
گویی که به ما همی نمایی ز طرب
کاینک سر روز ما همی گردد شب
ذکر تو مرا مونس یارست بشب
وز ذکر توام هیچ نیاساید لب
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.