حرف آخر قافیه

شماره ۱: بگشای راز عشق و نهفته مدار عشق - از می چه فایده ست به زیر نهنبن

شماره ۲: آسمان خیمه زد از بیرم و دیبای کبود - میخ آن خیمه ستاک سمن و نسرینا

شماره ۳: جهان جای به تلخی است ، تهی بهر و پر دخت - جز این بود مرا طمع و جز این بودم الچخت

شماره ۴: مردم چو با ستور موافق بود به فعل - چون بنگری به چشم خرد سخت بینواست

شماره ۵: چون که یکی تاج و بساک ملوک - باز یکی کوفته آسیاست

شماره ۶: رودکی ، استاد شاعران جهان بود - صدیک از وی تویی کسایی ؟ پرگست !

شماره ۷: یکی جامه وین بادروزه ز قوت - دگر اینهمه بیشی و برسری است

شماره ۸: با دل پاک مرا جامه ناپاک رواست - بد مر آن را که دل و دیده پلیدست و پلشت

شماره ۹: باد و گردم نکرد زشتی هیچ - با دل من چرا شد ایدون زشت

شماره ۱۰: از راستی تو خشم وری دانم - بر بام چشم سخت بود آژخ

شماره ۱۱: خدای عرش جهان را چنین نهاد نهاد - که گاه مردم ازو شادمان و گه ناشاد

شماره ۱۲: مرا گفت بگیر این و بزی خرم و دلشاد - و گر تنت خراب است بدین آب کن آباد

شماره ۱۳: افراز خانه ام ز پی بام و پوشش - هر چم به خانه اندر ، سر شاخ و تیر بود

شماره ۱۴: لاله به غنجار ، سرخ کرده همه روی - از حسد خوید بر کشید سر از خوید

شماره ۱۵: چندین حریر حله که گسترد بر درخت - مانا که بر زدند به قرقوب و شوشتر

شماره ۱۶: هزار آوا همی بر گل سراید - بسان عاشقان بر روی دلدار

شماره ۱۷: ز هول تاختن و کینه آختنش مرا - همی گداخته همچون کناغ تاخته گیر

شماره ۱۸: بر آمد ابر پیریت از بن گوش - مکن پرواز گرد رود و بگماز

شماره ۱۹: سزد که دو رخ کاریز آب دیده کنی - که ریز ریز بخواهدت ریختن کاریز

شماره ۲۰: آنچه به پیمانه تو را داده اند - با تو نه پیمانه بماند و قفیز

شماره ۲۱: کافور تو با لوس بود مشک تو با ناک - با لوس تو کافور کنی دایم مغشوش

شماره ۲۲: آن جهان را بدین جهان مفروش - گر سخندانی این سخن بنیوش

شماره ۲۳: ای دریغا که مورد زار مرا - ناگهان باز خورد برف وغیش

شماره ۲۴: دل شاد دار و پند کسایی نگاه دار - یک چشمزد جدا مشو از رطل و از تفاغ

شماره ۲۵: ای زدوده سایه تو ز آینه فرهنگ زنگ - بر خرد سرهنگ و فخر عالم از فرهنگ و هنگ

شماره ۲۶: زواله اش چو شدی از کمان گروهه برون - ز حلق مرغ به ساعت فروچکیدی گل

شماره ۲۷: دل نرم کن به آتش و از بابزن مترس - کز تخم مردمانت برون است پرو بال

شماره ۲۸: نادیده هیچ مشک و همه ساله مشکبوی - ناکرده هیچ لعل و همه ساله لعل فام

شماره ۲۹: چگونه سازم با او چگونه حرب کنم - ضعیف کالبدم من نه کوهم و نه گوم

شماره ۳۰: تنی درست و هم قوت بادروزه فرد - که به ز منت و بیغار کوثر و تسنیم

شماره ۳۱: تیز بودیم و کند گونه شدیم - راست بودیم و باشگونه شدیم

شماره ۳۲: نسوز نامرده ، ای شگفتی کار - راست با مردگان بگونه شدیم

شماره ۳۳: عمر چگونه جهد از دست خلق - باد چگونه جهد از بادخن

شماره ۳۴: هول تاختن و کینه آختنش مرا - همی گداخته همچون کناغ و تافته تن

شماره ۳۵: کسی که سامه جبار آسمان شکند - چگونه باشد در روز محشرش سامان

شماره ۳۶: چنان مگوی ، ولیکن چنان نمای به خلق - که مای از تو بترسد به سند و هند و یمان

شماره ۳۷: این گنبد گردان که برآورد بدین سان - …ـان

شماره ۳۸: آسمان آسیای گردان است - آسمان آس مان کند هزمان

شماره ۳۹: خراس و آخر و خنبه ببردند - نبود از چنگشان بس چیز پنهان

شماره ۴۰: می تند گرد سرای و در تو غنده کنون - باز فرداش ببین بر تن تو تارتنان

شماره ۴۱: کوهسار خشینه را به بهار - که فرستد لباس حورالعین

شماره ۴۲: آراسته کردند به پروین دو شب من - کاندر شب تاریک نکو تابد پروین

شماره ۴۳: سزد که بگسلم از یار سیم دندان طمع - سزد که او نکند طمع پیردندان کرو

شماره ۴۴: نان سیاه و خوردی بی چربو - و آنگاه مه به مه بود این هر دو

شماره ۴۵: بیمارم از نهیب عقب رنجه - درد دلم گرفته و تب باده

شماره ۴۶: فروز باسلیق مرا ترسا - بگشود بامداد به نشکرده

شماره ۴۷: که نعمهای او چو چرخ روان - همه خواب است و باد و بادفره

شماره ۴۸: دره من شده ست از نعمت - چون زنخدان خصم پر غدره

شماره ۴۹: دو گوش سخت کن و بیهده سخن مشنو - مباش رنجه که ایشان بسند گوش سرای

شماره ۵۰: دلی را کز هوا جستن چو مرغ اندر هوا یابی - به حاصل مرغ وار او را بر آتش گردنا یابی

شماره ۵۱: ما را بدان لب تو نیاز است در جهان - طعنه مزن که با دو لب من چرا چخی

شماره ۵۲: خواجه ، تتماج باید و سر بریان - سود ندارد مرا سفرجل و چکری

شماره ۵۳: از گواز و تش و انگشته و بهمان و فلان - تا تبرزین و دبوسی و رکاب و کمری

شماره ۵۴: هر چه کردی نیک و بد فردا به پیشت آورند - بی شک ای مسکین اگر در دل نداری آوری

شماره ۵۵: نکنی طاعت و آنگه که کنی سست و ضعیف - راست گویی که مگر سخره و شاکار کنی

شماره ۵۶: آنکه نداند همی سرود ز یاسین - گیرخ و گلدانش خسروانی بینی

شماره ۵۷: از عبیر و عنبر و از مشک و لاد و دار بوی - در سرا بستان خود اندر خزان می دار بوی