گنجور

 
کسایی

فهرست شعرها به ترتیب آخر حرف قافیه گردآوری شده است. برای پیدا کردن یک شعر کافی است حرف آخر قافیه آن را در نظر بگیرید تا بتوانید آن را پیدا کنید.

مثلا برای پیدا کردن شعری که مصرع «طعنه مزن که با دو لب من چرا چخی» مصرع دوم یکی از بیتهای آن است باید شعرهایی را نگاه کنید که آخر حرف قافیه آنها «ی» است.

حرف آخر قافیه

الف
ت
خ
د
ر
ز
ش
غ
گ
ل
م
ن
و
ه
ی

شماره ۱: بگشای راز عشق و نهفته مدار عشق - از می چه فایده ست به زیر نهنبن

شماره ۲: آسمان خیمه زد از بیرم و دیبای کبود - میخ آن خیمه ستاک سمن و نسرینا

شماره ۳: جهان جای به تلخی است ، تهی بهر و پر دخت - جز این بود مرا طمع و جز این بودم الچخت

شماره ۴: مردم چو با ستور موافق بود به فعل - چون بنگری به چشم خرد سخت بینواست

شماره ۵: چون که یکی تاج و بساک ملوک - باز یکی کوفته آسیاست

شماره ۶: رودکی ، استاد شاعران جهان بود - صدیک از وی تویی کسایی ؟ پرگست !

شماره ۷: یکی جامه وین بادروزه ز قوت - دگر اینهمه بیشی و برسری است

شماره ۸: با دل پاک مرا جامه ناپاک رواست - بد مر آن را که دل و دیده پلیدست و پلشت

شماره ۹: باد و گردم نکرد زشتی هیچ - با دل من چرا شد ایدون زشت

شماره ۱۰: از راستی تو خشم وری دانم - بر بام چشم سخت بود آژخ

شماره ۱۱: خدای عرش جهان را چنین نهاد نهاد - که گاه مردم ازو شادمان و گه ناشاد

شماره ۱۲: مرا گفت بگیر این و بزی خرم و دلشاد - و گر تنت خراب است بدین آب کن آباد

شماره ۱۳: افراز خانه ام ز پی بام و پوشش - هر چم به خانه اندر ، سر شاخ و تیر بود

شماره ۱۴: لاله به غنجار ، سرخ کرده همه روی - از حسد خوید بر کشید سر از خوید

شماره ۱۵: چندین حریر حله که گسترد بر درخت - مانا که بر زدند به قرقوب و شوشتر

شماره ۱۶: هزار آوا همی بر گل سراید - بسان عاشقان بر روی دلدار

شماره ۱۷: ز هول تاختن و کینه آختنش مرا - همی گداخته همچون کناغ تاخته گیر

شماره ۱۸: بر آمد ابر پیریت از بن گوش - مکن پرواز گرد رود و بگماز

شماره ۱۹: سزد که دو رخ کاریز آب دیده کنی - که ریز ریز بخواهدت ریختن کاریز

شماره ۲۰: آنچه به پیمانه تو را داده اند - با تو نه پیمانه بماند و قفیز

شماره ۲۱: کافور تو با لوس بود مشک تو با ناک - با لوس تو کافور کنی دایم مغشوش

شماره ۲۲: آن جهان را بدین جهان مفروش - گر سخندانی این سخن بنیوش

شماره ۲۳: ای دریغا که مورد زار مرا - ناگهان باز خورد برف وغیش

شماره ۲۴: دل شاد دار و پند کسایی نگاه دار - یک چشمزد جدا مشو از رطل و از تفاغ

شماره ۲۵: ای زدوده سایه تو ز آینه فرهنگ زنگ - بر خرد سرهنگ و فخر عالم از فرهنگ و هنگ

شماره ۲۶: زواله اش چو شدی از کمان گروهه برون - ز حلق مرغ به ساعت فروچکیدی گل

شماره ۲۷: دل نرم کن به آتش و از بابزن مترس - کز تخم مردمانت برون است پرو بال

شماره ۲۸: نادیده هیچ مشک و همه ساله مشکبوی - ناکرده هیچ لعل و همه ساله لعل فام

شماره ۲۹: چگونه سازم با او چگونه حرب کنم - ضعیف کالبدم من نه کوهم و نه گوم

شماره ۳۰: تنی درست و هم قوت بادروزه فرد - که به ز منت و بیغار کوثر و تسنیم

شماره ۳۱: تیز بودیم و کند گونه شدیم - راست بودیم و باشگونه شدیم

شماره ۳۲: نسوز نامرده ، ای شگفتی کار - راست با مردگان بگونه شدیم

شماره ۳۳: عمر چگونه جهد از دست خلق - باد چگونه جهد از بادخن

شماره ۳۴: هول تاختن و کینه آختنش مرا - همی گداخته همچون کناغ و تافته تن

شماره ۳۵: کسی که سامه جبار آسمان شکند - چگونه باشد در روز محشرش سامان

شماره ۳۶: چنان مگوی ، ولیکن چنان نمای به خلق - که مای از تو بترسد به سند و هند و یمان

شماره ۳۷: این گنبد گردان که برآورد بدین سان - …ـان

شماره ۳۸: آسمان آسیای گردان است - آسمان آس مان کند هزمان

شماره ۳۹: خراس و آخر و خنبه ببردند - نبود از چنگشان بس چیز پنهان

شماره ۴۰: می تند گرد سرای و در تو غنده کنون - باز فرداش ببین بر تن تو تارتنان

شماره ۴۱: کوهسار خشینه را به بهار - که فرستد لباس حورالعین

شماره ۴۲: آراسته کردند به پروین دو شب من - کاندر شب تاریک نکو تابد پروین

شماره ۴۳: سزد که بگسلم از یار سیم دندان طمع - سزد که او نکند طمع پیردندان کرو

شماره ۴۴: نان سیاه و خوردی بی چربو - و آنگاه مه به مه بود این هر دو

شماره ۴۵: بیمارم از نهیب عقب رنجه - درد دلم گرفته و تب باده

شماره ۴۶: فروز باسلیق مرا ترسا - بگشود بامداد به نشکرده

شماره ۴۷: که نعمهای او چو چرخ روان - همه خواب است و باد و بادفره

شماره ۴۸: دره من شده ست از نعمت - چون زنخدان خصم پر غدره

شماره ۴۹: دو گوش سخت کن و بیهده سخن مشنو - مباش رنجه که ایشان بسند گوش سرای

شماره ۵۰: دلی را کز هوا جستن چو مرغ اندر هوا یابی - به حاصل مرغ وار او را بر آتش گردنا یابی

شماره ۵۱: ما را بدان لب تو نیاز است در جهان - طعنه مزن که با دو لب من چرا چخی

شماره ۵۲: خواجه ، تتماج باید و سر بریان - سود ندارد مرا سفرجل و چکری

شماره ۵۳: از گواز و تش و انگشته و بهمان و فلان - تا تبرزین و دبوسی و رکاب و کمری

شماره ۵۴: هر چه کردی نیک و بد فردا به پیشت آورند - بی شک ای مسکین اگر در دل نداری آوری

شماره ۵۵: نکنی طاعت و آنگه که کنی سست و ضعیف - راست گویی که مگر سخره و شاکار کنی

شماره ۵۶: آنکه نداند همی سرود ز یاسین - گیرخ و گلدانش خسروانی بینی

شماره ۵۷: از عبیر و عنبر و از مشک و لاد و دار بوی - در سرا بستان خود اندر خزان می دار بوی

sunny dark_mode