گنجور

 
جویای تبریزی

جرأت می بین که مور ار بادهٔ بی غش زند

خویش را چون خال رخسار تو بر آتش زند

صد دلار بیتاب در خوناب حسرت می‌تپد

ترک من دست خودآرایی چو بر ترکش زند

چشم بدمستش به قصد بیدلان در هر نگاه

دست از مژگان به تیغ ابروی دلکش زند

شوقی را چون اختیار باده پیمایی دهند

جام گردون را کند خالی اگر یک کش زند

میرود جویا کتان صبر بر باد فنا

بر میان چون دامن ناز آن بت مهوش زند