دل ز جانانه می تواند شد
کعبه بتخانه می تواند شد
چون فلاطونی اختیار کند
دل که دیوانه می تواند شد
چاک چاکست بسکه دل ز غمت
زلف را شانه می‌تواند شد
گر تنم خشت خم نشد پس مرگ
خاک میخانه می‌تواند شد
دیده گر چون صدف سفید شود
اشک دردانه می‌تواند شد
بسکه بی او طپید مردمکم
دل پروانه می تواند شد
سرمهٔ چشم وحشتم جویا
گرد ویرانه می تواند شد
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر بیانگر حالات و احساسات عمیق عاشقانه است. شاعر از توانایی دل در تجربه‌های مختلف سخن می‌گوید؛ دل می‌تواند به عنوان یک کعبه یا بتخانه عمل کند، یا حتی دیوانه شود. او از درد و غم ناشی از جدایی صحبت می‌کند، به طوری که دلش مانند زلفی که شانه می‌خواهد، پاره‌پاره می‌شود. در ادامه، شاعر به احساساتی چون مرگ و اشک نیز اشاره می‌کند و نشان می‌دهد که عشق و جدایی می‌تواند دل را مانند پروانه‌ای بی‌تاب کند. این شعر تصویری از عشق، غم، و جستجوی معنا در عالم احساسات را به تصویر می‌کشد.
هوش مصنوعی: دل می‌تواند به سوی محبوب و معشوق خود گرایش پیدا کند، ولی همچنین قادر است به کعبه‌ای برای پرستش و عبادت تبدیل شود، یا برعکس، به مکانی برای پرستش چیزهای بی‌ارزش و خرافی بدل گردد.
هوش مصنوعی: وقتی دل به انتخاب‌های خود بپردازد، می‌تواند حالتی دیوانه‌وار پیدا کند.
هوش مصنوعی: دل من به خاطر غم تو داغ و نا آرام است، به اندازه‌ای که حتی موهایت هم نیاز به شانه کردن دارند.
هوش مصنوعی: اگر بدنم زخم و خمش نشود، پس مرگ می‌تواند به مانند خاک میخانه‌ای باشد.
هوش مصنوعی: اگر چشم‌ها مانند صدف سفید و خالص شوند، می‌توانند اشک‌های زیبایی مانند مروارید را به نمایش بگذارند.
هوش مصنوعی: دل من به شدت برای او تپیده و بی‌تابی می‌کند، به طوری که حتی پروانه‌ها هم می‌توانند این حالم را درک کنند.
هوش مصنوعی: چشم‌های من به دنبال زیبایی‌های وحشتناک و بی‌نظمی در ویرانه‌ها می‌باشد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.