گنجور

 
جویای تبریزی

همچو گلبن غرق خون شد سرو آهم بی‌رخت

چون رگ بسمل تپد تار نگاهم بی‌رخت

می‌چکد خونم ز دل چون می‌روم از خویشتن

می‌توان چیدن گل حسرت ز آهم بی‌رخت

 
نسک‌بان: جستجو در متن سی‌هزار کتاب فارسی
sunny dark_mode