کیخسرو عید آمد با فر جهان آرا

بر افسر کاوسیش شکل مه نو طغرا

پور پشن غم را زد بلبله برخارا

از قامت ترکانش فرخ علم دارا

هرگوشه بتی حور حوری چو بهشت از روش

روش آیتی از قبله، قبله خجل از ابروش

ابروش کشیده تیغ تیغ اخته برآهوش

آهوش بقصد دل دل شیفته از گیسوش

آن مغبچگان شهر در زلف زده شانه

دلهای پریشانرا آراسته کاشانه

برطره اشان شیدا فرزانه و دیوانه

بر مار اگر افسون خواندند شد افسانه

هر سوبتی از مستی می خورده و خون کرده

افتاده و سیمین دست بر سرو ستون کرده

وان زلف کجش حلقه در گوش جنون کرده

مخض دل ما بردن از سحر و فسون کرده

آن دخترکان چون مهر مهری مه تو غبغب

غبغب بفرازش مه مه راست زمو عقرب

عقرب ختنی نافه نافه ظلمانی شب

شب را زخویش پروین پروین همه گرد لب

ترکا نفحات می از نافه اذفر به

رخساره ام اصفر شد زان راح معصفر به

پرکن قدحم کامروز صهبای موفر به

ای سینه صاف تو چون بخت ملک فربه

شه معتمدالدوله آن داور شه اجداد

برسده او امجاد رخسا پی استسعاد

خرگاه شکوه وی دارد زنجوم اوتاد

شاهی که وجود اوست قطب فلک ایجاد

ای زاختر اقبالت اجرام در استظهار

در عالم تمکینت گوئی فلک دوار

رعب تو حوادث را در دیده خلد مسمار

ثابت بود از هستیت این نه فلک سیار

روزیکه زمیغ تیغ باران شر است (و)شور

خون جوشد چون طوفان از بام و درو تنور

پرگاو سرانرا کوش از لاتذر شیپور

هم روح چو پور نوح از فلک تن افتد دور

زین وقعه که اندر قاف عنقا بودش زلزال

بر صلصل جان آمد تنگ این قفس صلصال

وز طرز صهیل و تک ختلی است عقاب آغال

هر گرد زغن آسا از بیم ببندد بال

تا نام زفرهاد است ایام تو شیرین باد

تا اسم زگلگونست خنگ خدمت زین باد

از بار بد بهجت بر بزم تو تحسین باد

نزد حشمت پرویز از خیل مساکین باد