چیست آن زلف سیه پیش رخت کافروخته ست

شهپر جبریل کز برق تجلی سوخته ست

زیر طره عارضت آن آتش آمد کش خدای

در شب طور از پی جذب کلیم افروخته ست

کیست عاشق عافیت سوزی که در بازار عشق

دین و دنیا داده و اندوه ابد اندوخته ست

چون ندارد وصله ای وصل تو زاهد را چه سود

زان مرقع کز هزاران وصله بر هم دوخته ست

بنده یی ام جور را شایسته مفروشم به هیچ

خواجه هرگز بنده شایسته را نفروخته ست

در سخن جامی زبان عیبجویان را ببست

از کدام استاد این سحر حلال آموخته ست