|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات
|
|
راهنمای نوار ابزار
|
|
پیشخان کاربر
|
|
اشعار و ابیات نشانشدهٔ کاربر
|
|
اعلانهای کاربر
|
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه)
|
|
خروج از حساب کاربری گنجور
|
|
لغزش به پایین صفحه
|
|
لغزش به بالای صفحه
|
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر
|
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش
|
|
فعال یا غیرفعال کردن شمارهگذاری خطوط
|
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور
|
|
کپی متن شعر جاری در گنجور
|
|
همرسانی متن شعر جاری در گنجور
|
|
نشان کردن شعر جاری
|
|
ویرایش شعر جاری
|
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری
|
|
شعر یا بخش قبلی
|
|
شعر یا بخش بعدی
|
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی میتوانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: شاعر در این شعر از مدح کسانی که به خوبی و شایستگی شناخته نمیشوند، انتقاد میکند. او میگوید که ستایش افرادی که دارای رفتارهای نادرست و زشت هستند، مانند بزرگکردن خاکی است که بر سر میریزیم و هیچ ارزشی ندارد. در واقع، او به بررسی این نکته میپردازد که ستایش باید برای افرادی باشد که شایستگی و فضیلت دارند، نه برای کسانی که به سیرت حیوانات شبیهاند.
هوش مصنوعی: شعرهایی که در ستایش بزرگان و شخصیتهای والا سروده میشود، باید به کسانی اختصاص یابد که خودشان از فضایل و صفات نیکو برخوردار باشند، نه به افرادی که به رفتارهای ناپسند و بیاخلاقی مشهورند.
هوش مصنوعی: مدح و ستایش از افرادی که به اندازهی بزرگی خود ارزش ندارند، مانند این است که بخواهی خاک را بر سرت بریزی. وقتی از تودهی بزرگ خاک، مقدار کمی را به سر میریزید، این کار هیچ فایدهای ندارد و تنها بیفایده و بیمعناست.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
حق ندهد خسروی عبث بهر تات و ترک
که بهر یک میش خویش گله سپارد بگرگ
سلطنت از ایزد است بمرد حملی سترگ
شهی سزا بر چو تو وجودی آمد بزرگ
معرفی ترانههایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیهای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیهگذاری باید در گنجور نامنویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.