در چمن یارم چو با آن لطف و بالا می رود

سرو را پای و صنوبر را دل از جام می رود

ز اشک و آهم در زمین و آسمان رسوای عشق

چون کنم کان تا ثری وین تا ثریا می رود

بر فلک افکنده جان پیچان کمند از دود دل

گویی از شوق لبش سوی مسیحا می رود

هر که می راند حدیث نطق طوطی بر زبان

عاشقان را دل به آن لعل شکرخا می رود

صید از صحرا به شهر آرند و آن چابک سوار

کرده صید خویش شهری سوی صحرا می رود

می رود زنجیر جنبان هوشمندان را به عشق

هر کجا مجنون او زنجیر بر پا می رود

بر درش کم گوی جامی را گران جان ای رقیب

زانکه امروز آمد آن مسکین و فردا می رود