به چنگ غم دلم از ناله تنگ می آید

که تار زلف تو دیرم به چنگ می آید

به بوی آشتیت جان همی دهم هر چند

کز آشتی توام بوی جنگ می آید

به بحر عشق تو شستم ز کام دست امید

چو گام سعی به کام نهنگ می آید

ترشحی ست ز خون دل آب دیده ما

که با خیال لبت سرخ رنگ می آید

نمی برند ز ما بر بساط قرب تو نام

بلی تو شاهی و از مات ننگ می آید

شدم ز سنگ ملامت به زیر خاک و هنوز

به خاکم از کف احباب سنگ می آید

برآمده ست پر از خون دل چنان جامی

که غنچه وار بر او جامه تنگ می آید