من چو بلبل ناله‌های صبحگاهی می‌کنم
وز سرشک دیده از گل عذرخواهی می‌کنم
از خیال ماه رویت دلبرا دانی که من
غوص در دریای مهرت همچو ماهی می‌کنم
گرچه از بار گنه در بحر غم مستغرغم
لیکن ای دل تکیه بر لطف الهی می‌کنم
صبحگاهان چون به درگاهش کنم عرض گناه
روی خود گلگون ز اشک و چهره کاهی می‌کنم
گرچه درویشم به کنج عافیت از گنج فقر
بر سر تخت قناعت پادشاهی می‌کنم
عذر بدبختی چه خواهم بی‌تکلّف مجرم
زآنکه در راه وفا بی‌رسم و راهی می‌کنم
بی‌نیازا بین نیازم را و عذرم درپذیر
چون در این حضرت دعای صبحگاهی می‌کنم
شرح دردی می‌نویسم مطلق از خون جگر
گرچه کلکم را ز دیده در سیاهی می‌کنم
گفتم ای دل تا به کی در خون جان ما شوی
گفت آری از جهان ترک مناهی می‌کنم
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر مانند بلبل ناله‌های صبحگاهی را سر می‌دهد و از اشک‌های خود به خاطر گناهانش عذرخواهی می‌کند. او در عشق به معشوق خود غوطه‌ور است و با وجود گناهانش، به لطف و رحمت الهی تکیه می‌کند. صبح‌ها به درگاه خداوند دعا می‌کند و با چهره‌ای گلگون و اشک‌آلود از گناهانش می‌گوید. شاعر به زندگی ساده‌اش به عنوان درویشی در کنج عافیت افتخار می‌کند و به بی‌نیازی خود اشاره می‌کند. در نهایت، او دردی را که در دل دارد، به تصویر می‌کشد و از دل خود می‌پرسد که چرا همواره در رنج است.
هوش مصنوعی: من مانند بلبل سحرگاهان ناله و زاری می‌کنم و از گل با اشک چشمم عذرخواهی می‌کنم.
هوش مصنوعی: از تصور چهره تو ای محبوب، می‌دانی که چگونه در عمق دریای عشق و محبتت غرق شده‌ام، مانند ماهی در آب؟
هوش مصنوعی: هرچند که به دلیل گناهانم در دریای غم غرق شده‌ام، اما ای دل، به لطف و رحمت خداوند تکیه می‌کنم.
هوش مصنوعی: در صبح که نزد او می‌روم و از گناهانم سخن می‌گویم، با اشک‌های خود صورتم را سرخ کرده و چهره‌ام را به رنگ خاک در می‌آورم.
هوش مصنوعی: هرچند که من درویش و بی‌پول هستم و در گوشه‌ای از آرامش زندگی می‌کنم، با داشتن قناعت و رضایت در دل، از داشته‌های اندکم مانند یک پادشاه لذت می‌برم.
هوش مصنوعی: من برای بدبختی‌ام بهانه‌ای نمی‌آورم، چون می‌دانم که اگر در مسیر وفا قرار بگیرم، ممکن است به سوی انحراف بروم و راهی نادرست انتخاب کنم.
هوش مصنوعی: بنگر که من چقدر نیازمندم و عذر مرا بپذیر، زیرا در این موقع با دل و جان دعا می‌کنم.
هوش مصنوعی: من درباره درد عمیق و مداوم خود می‌نویسم، حتی اگر به خاطر آن، همه شما را از چشم خود دور کنم و در ظلمت غم تنهایی‌ام قرار دهم.
هوش مصنوعی: به دل خود گفتم که تا کی می‌خواهی در غم و اندوه زندگی کنی؟ دل پاسخ داد که بله، من از همه چیز در این جهان کناره‌گیری می‌کنم.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.