اقبال لاهوری » پیام مشرق » بخش ۳۲ - ز مرغان چمن نا آشنایم ز مرغان چمن نا آشنایم به شاخ آشیان تنها سرایم اگر نازک دلی از من کران گیر که خونم می تراود از نوایم
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: شاعر در این بیت به احساس تنهایی و غربت خود در میان پرندگان چمن اشاره می‌کند. او خود را نا آشنا و تنها می‌یابد و اگر کسی دلش برای او بسوزد، باید بداند که درونش درد و رنج زیادی وجود دارد.
هوش مصنوعی: من از پرندگان چمن آشنا نیستم و به تنهایی در لانه‌ام زندگی می‌کنم.
هوش مصنوعی: اگر تو دل نازکی داری، از من فاصله بگیر، چون احساسات و اشک‌های من از صدایم می‌ریزد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
می‌خواهید شما بخوانید؟ اینجا را ببینید.
خداوندا همی‌خواهم که از دل
تو را تا عمر دارم می‌ستایم
ولیکن از دم جور زمانه
برنجید این دل مانده نمایم
حریف نیم مست امروز ناگه
[...]
به نیکی و به شادی دَرفَزایم؛
که باشد آفتابَ انْدَر سَرایم.
خداوندا همی خواهم که از دل
ترا تا عمر باشد من ستایم
ولیکن این دم از جور زمانه
برنجید این دل انده نمایم
بدین دل کز کدامین در در‌آیم
کدامین گنج را سر برگشایم
برانم داشت دل تالب گشایم
ز لعلش ناگهی شکّر ربایم
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.