دل خود را اسیر رنگ و بو کرد
تهی از ذوق و شوق و آرزو کرد
صفیر شاهبازان کم شناسد
که گوشش با طنین پشه خو کرد
|
|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات |
|
|
راهنمای نوار ابزار |
|
|
پیشخان کاربر |
|
|
اشعار و ابیات نشان‌شدهٔ کاربر |
|
|
اعلان‌های کاربر |
|
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه) |
|
|
خروج از حساب کاربری گنجور |
|
|
لغزش به پایین صفحه |
|
|
لغزش به بالای صفحه |
|
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر |
|
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش |
|
|
فعال یا غیرفعال کردن شماره‌گذاری خطوط |
|
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور |
|
|
کپی متن شعر جاری در گنجور |
|
|
همرسانی متن شعر جاری در گنجور |
|
|
نشان کردن شعر جاری |
|
|
ویرایش شعر جاری |
|
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری |
|
|
شعر یا بخش قبلی |
|
|
شعر یا بخش بعدی |
دل خود را اسیر رنگ و بو کرد
تهی از ذوق و شوق و آرزو کرد
صفیر شاهبازان کم شناسد
که گوشش با طنین پشه خو کرد
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات به این موضوع اشاره می‌کند که دل آدمی با زیبایی‌ها و لذت‌ها اسیر می‌شود و از شور و اشتیاق واقعی خالی می‌گردد. او به نوعی انتقاد می‌کند که انسان دیگر به عظمت و زیبایی‌های بالاتر توجه نمی‌کند و فقط به صداها و چیزهای کوچک و ناچیز عادت می‌کند.
هوش مصنوعی: دل خود را به زیبایی‌ها و لذت‌ها وابسته کرد و از شوق و آرزوها خالی شد.
هوش مصنوعی: صدای پرواز شاهین‌ها را کم می‌شنود؛ زیرا گوشش به صداهای نازک و کوچک مانند وز وز پشه عادت کرده است.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
همان آرایش خود نیز نو کرد
بدین اندیشه صد دل را گرو کرد
بزیر خویش خاکستر فرو کرد
چو آتش بود مأواگه ازو کرد
صبا چون باغ را پیرایه نو کرد
دل بلبل به روی گل گرو کرد
پی عصیان امت گفتگو کرد
دلش خط نجاتی آرزو کرد
به عهدش عافیت را جامه نو کرد
به نسیان فتنه را صد جا گرو کرد
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.