چو دیدم جوهر آیینهٔ خویش
گرفتم خلوت اندر سینهٔ خویش
ازین دانشوران کور و بی‌ذوق
رمیدم با غم دیرینهٔ خویش
|
|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات |
|
|
راهنمای نوار ابزار |
|
|
پیشخان کاربر |
|
|
اشعار و ابیات نشان‌شدهٔ کاربر |
|
|
اعلان‌های کاربر |
|
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه) |
|
|
خروج از حساب کاربری گنجور |
|
|
لغزش به پایین صفحه |
|
|
لغزش به بالای صفحه |
|
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر |
|
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش |
|
|
فعال یا غیرفعال کردن شماره‌گذاری خطوط |
|
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور |
|
|
کپی متن شعر جاری در گنجور |
|
|
همرسانی متن شعر جاری در گنجور |
|
|
نشان کردن شعر جاری |
|
|
ویرایش شعر جاری |
|
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری |
|
|
شعر یا بخش قبلی |
|
|
شعر یا بخش بعدی |
چو دیدم جوهر آیینهٔ خویش
گرفتم خلوت اندر سینهٔ خویش
ازین دانشوران کور و بی‌ذوق
رمیدم با غم دیرینهٔ خویش
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این ابیات بیانگر این است که شاعر وقتی به عمق وجود خود نگاهی می‌اندازد و حقیقت خود را می‌بیند، تصمیم می‌گیرد درون خود را بررسی کند و از دانشمندان و افراد بی‌احساس دوری می‌کند، چرا که غم‌ها و تجربیات گذشته‌اش او را آزار می‌دهد.
هوش مصنوعی: وقتی که جواهر وجود خود را در آینه مشاهده کردم، به خلوت و سکوت در درون خود روی آوردم.
هوش مصنوعی: از این دانشمندان بی‌خبر و بی‌احساس دور شدم و با غم قدیمی خود کنار آمدم.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
کنون جز من مدان در سینهٔ خویش
منم پیر تو ای دیرینهٔ خویش
بگویم با تو سر سینهٔ خویش
بپردازم غم دیرینهٔ خویش
پس آوردش به سوی سینه خویش
صفا بخش از دل بی کینه خویش
چو خود بد عاشق دیرینه خویش
جهان را کرد از آن آیینه خویش
درون سینه کردن کینهٔ خویش
نهانی مهر او در سینهٔ خویش
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال یک حاشیه برای این شعر نوشته شده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
reply flag link
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.