حزین لاهیجی » رباعیات » شمارهٔ ۲۲۳ یاران عزیز و نور بینایی من رفتند چو هوش از سر سودایی من رفتند و گذاشتند با بی کسیم اندیشه نکردند ز تنهایی من
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از دوستان و یارانش یاد می‌کند که بدون او رفته‌اند و او را در تنهایی خود رها کرده‌اند. او احساس دل‌شکستگی و بی‌کسی می‌کند و به این موضوع اشاره می‌کند که دوستانش به حال او آسیب‌دیده توجهی نکرده‌اند.
هوش مصنوعی: دوستان گرامی و چراغ روشنایی من رفتند، همان‌طور که از سرم هوش و عقل کنار رفت.
هوش مصنوعی: آنها رفتند و مرا با تنهایی‌ام تنها گذاشتند، بدون اینکه به فکر حال و روز بی‌کسی من باشند.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
ای وصف تو سرمایۀ گویایی من
مشغولی تو لگام خود رایی من
تا خاک سر کوی تو شد قبلۀ دل
یک خانه شد اندیشۀ هر جایی من
شد شهره شهر باده‌پیمایی من
مستم من و عالمی تماشایی من
با هم ز ملامتم نمی‌پردازند
شد پرده عیب خلق، رسوایی من
آن راحت جان و دل شیدایی من
گویا ز خدا خواست جگر خایی من
شب های غمت نگفت چون می گذرد
یک روز نکرد یاد تنهایی من
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.