افتاده ام به صحبت نامردمان حزین

دور زمانه ام، ستمی زبن بتر نکرد

وحشی غزال من، شده هم آخور خران

جوری به کس، زمانه ازبن بیشتر نکرد

گردن کشید، از قفسی عندلیب و گفت

آسوده بلبلی که سر از بیضه برنکرد