هوش مصنوعی: شاعر در این شعر به بیان درد و رنج خود می‌پردازد. او می‌گوید که دردی که او را به قتل رسانده، بسیار سنگین است و به اندازه‌ای طاقت‌فرساست که دیگر توان تپیدن ندارد. او از عشق و وفای درون خود سخن می‌گوید که به گونه‌ای در وجودش نهادینه شده است، اما این وفا به زوال رفته و او را ویران کرده است. امید او به چشمان کسی بوده که اکنون دیگر اعتنایی به او ندارد و این بی‌توجهی دلش را می‌شکند.
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: شاعر در این شعر به بیان درد و رنج خود می‌پردازد. او می‌گوید که دردی که او را به قتل رسانده، بسیار سنگین است و به اندازه‌ای طاقت‌فرساست که دیگر توان تپیدن ندارد. او از عشق و وفای درون خود سخن می‌گوید که به گونه‌ای در وجودش نهادینه شده است، اما این وفا به زوال رفته و او را ویران کرده است. امید او به چشمان کسی بوده که اکنون دیگر اعتنایی به او ندارد و این بی‌توجهی دلش را می‌شکند.
هوش مصنوعی: نگاه تیز و نافذ معشوق ما به قدری قوی و کشنده است که دیگر قلب ما تاب ایستادگی در برابر آن را نداشت و از شدت احساساتمان بی‌جان شد.
هوش مصنوعی: در وجود من، آن محبت و وفایی که در آغاز به من داده‌اند، به گونه‌ای است که حتی خم گردن گل ما را هم نرم و مؤثر می‌سازد.
هوش مصنوعی: امیدم به آن چشمان سیاه است که نگاهی به من نمی‌اندازند و این باعث درد و غم شده، چون تو به عمد دل ما را نادیده می‌گیری.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
اسباب جهان نیست میسّر دل ما را
آخر که کند حل به جهان مشکل ما را
بر درد دل خلق جهانی چو طبیبی
از لطف دوایی بکن آخر دل ما را
جانا مگر از روز نخستین بسرشتند
[...]
دهقان که ز ما بیش خرد حاصل ما را
از شبنم و گل ساخته آب و گل ما را
در قافله گریه مستانه ما هست
خضری که به جایی برساند دل ما را
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.