حزین لاهیجی » غزلیات ناتمام » شمارهٔ ۱۲۲ نتوانست به موی کمر یار آویخت ورنه پرگالهٔ دل، بر مژه بسیار آویخت دل خون گشتهٔ پر داغ مرا چیست گناه؟ لاله، جایی که به آن گوشهٔ دستار آویخت
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: شاعر در این بیت به احساسات عمیق و دردناک خود اشاره می‌کند. او نتوانسته به موی بلند معشوقش تکیه کند وگرنه دلش را که از غم پر از داغ است، به مژگان معشوق آویخته بود. در واقع، عشق و دلتنگی او به خوبی نمایان است.
هوش مصنوعی: محبوب من آنقدر جذاب و دلرباست که نمی‌توانم به موهای کمرش چنگ بزنم، اما دلم مانند پرهای لطیفی است که به چشمان او آویخته شده‌اند.
هوش مصنوعی: دل من پر از غم و جراحت شده است، اما این درد من چه گناهی دارد؟ لاله، همان جایی که به آن گوشهٔ دستار آویخته‌ای.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.