ای دل، به ناله از جگر خاره خون برآر
با می، دمار از خرد ذوفنون برآر
شیرین به کام خسرو و ناکام کوهکن
ای رشک، تیغی از کمر بیستون برآر
از نیشتر علاج رگ جان خویش کن
ز الماس، کام خاطر داغ درون برآر
در پای خم نشین و می لعل نوش کن
دست ستیزه با فلک نیلگون برآر
مپسند زیر دست فلک خویش را حزین
از آستین خرقه می لاله گون برآر
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی میتوانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر خطاب به دل است که به خاطر درد و رنج باید شکایت کند و از زخمهای خود سخن بگوید. شاعر از دل میخواهد که با نوشیدن می، خود را تسکین دهد و از غم و اندوه رهایی یابد. همچنین اشاره به لذتهای زندگی دارد و اینکه نباید در زیر فشار فلک (سرنوشت) غمگین بود. در کل، شعر به دنبال تشویق به ترک غم و لذت بردن از زندگی است.
هوش مصنوعی: ای دل، از درد دل خود ناله کن و با شراب، غم و اندوه را از وجود خویش برکن.
هوش مصنوعی: شیرینی زندگی خسرو به خاطر شیرینی عشق اوست و کوهکن که در حسرت این عشق به سر میبرد، ای کاش تیغی از کمر کوه بیستون برمیداشت.
هوش مصنوعی: با دقت و تدبیر زخمهای روح خود را درمان کن، و با سختی و تلاش، آتش عشق و دلتنگی درون را خاموش نما.
هوش مصنوعی: بنشین و جام لعل را بنوش، و در برابر آسمان کبود، با دلی شجاع خود را بالا بکش.
هوش مصنوعی: ناراضی و غمگین نباش از اینکه زیر سلطهی زمانه هستی، بلکه با افتخار و زیبایی مانند رنگ لاله، خود را به نمایش بگذار.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانههایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیهای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیهگذاری باید در گنجور نامنویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.