از چاک سینه چون جرس آوا برآورم

تا شهریان عقل به صحرا برآورم

کشتی دل فسرده به خشکی فکنده است

این قطره را فشرده و دریا برآورم

تا کار داغ عشق به سامان کنم تمام

چون شمع ز آستین ید طولا برآورم

نقد است نسیه های جهان پیش عارفان

امروز سر ز روزن فردا برآورم

احرام کوی دوست به پاکان میسر است

غسلی به خون دل، شفق آسا برآورم

قد خمیده، ناخن تدبیر عقده هاست

خار شکسته، با مژه از پا برآورم

مستی روا به معتکف خانقاه نیست

از رهن باده، دلق و مصلا برآورم

رهبان نیم، به سر چه کشم طیلسان شب؟

چون صبح، سر ز دلق مطرا برآورم

کو جذبه ای که از تپش خویش بال و پر

چون نیم بسمل، از همه اعضا برآورم

آشفته حال را سخن آشفته خوشتر است

دیوان دل خوش است، مجزا برآورم

سودای زلف، خانه خدای دلم شده ست

از کعبه بهتر آن که چلیپا برآورم

در بوتهٔ گداز نهم حرص و آز را

دودی ز آه سرد تمنا برآورم

کیخسروم چه زنده به گور جهان بود؟

سر زین نهفته دخمهٔ خضرا برآورم

بخت جوان نسازد با عجز کودکی

چون صبح شیرخواره، ثنایا برآورم

خفاش جهل عربده بنیاد کرده است

چون آفتاب تیغ به هیجا برآورم

آزرده است بس که دل از نقش آب و گل

دست ار دهد که دست به یغما برآورم

زین نقش هرزه، ساده کنم لوح جزو و کل

هر صورتی بود ، ز هیولا برآورم

ملک حوادث است به یغماییان حلال

گرد از نهاد مرکز غبرا برآورم

نصرت یدک بود علم کاویانیم

از نخل آه، رایت علیا برآورم

جان را ز چار میخ طبایع کنم رها

جبریل رابه عرش معلا برآورم

تا کی توان نهفت غم عشق را به دل؟

این آتش از شکنجهٔ خارا برآورم

خال لبی کجاست که از ذوق دعوتش

گلبانگ یا بلالِ آرحْنا برآورم؟

ای نازنین صنم به هوای تو سوختم

نبود عجب چو شعله، که غوغا برآورم

بفشان به صبر دامن ناز اوا کرشمه ای

تا شور محشر از دل شیدا برآورم

بگشا دهان چو غنچه به رنگین تبسمی

تا کام از آن لبان شکرخا برآورم

گویند اگر ز لطف تو، گردم زبان شکر

پرسند اگرزجورتو، حاشا برآورم

چون آفتاب، تیغ به فرقم اگر کشی

گردن نهم، زبان به اطعنا برآورم

دامن کشان اگر گذری بر مزار من

دستی زدل به عرض تمنا برآورم

گر دم زنم ز آتش جانسوز دوستی

آه از نهاد مؤمن و ترسا برآورم

حرف شب فراق اگر سرکنم چو شمع

دود از زبان خامه ی انشا برآورم

طوفان کنم ز دیده به درگاه مصطفی

دریا ز خاک یثرب و بطحا برآورم

از شش جهت ندا بک یا سید الرسل؟

بپذیر اگر خروش اغثنا برآورم

پای مجرّدان کشم از قید آب و گل

تحت الثری به اوج ثریا برآورم

عقل شریف در خور نفس خسیس نیست

چون اسم اعظمش ز معمّا برآورم

نفس یهود دشمن انفاس عیسویست

انجیل را ز دیر سکوبا برآورم

نور نظر ز طرّهٔ شب تیرگی گرفت

خورشیدرابه طلعت غرا برآورم

خوناب دل به جام سفالین زلال نیست

این دردی از شراب مهنّا برآورم

تا کی عزیز مصر به کنعان جفا کشد؟

یوسف ز حبس دار یهودا برآورم

آغشته در بخار دمن، نفخه ی یمن

این بوی گل زنکبت نکبا برآورم

شمس الضّحیٰ ز وادی مغرب علم کشید

شمّاس را ز صوم عذارا برآورم

هین سبطیان صلا که به اعجاز موسوی

سیل ازمسام صخرهٔ صمّا برآورم

خورشید سر ز شرم به جیب سحرکشد

از آستین اگر ید بیضا برآورم

جان بخش نغمه ای زنم از طبع پاک جیب

روح اللّهی ز مریم عذرا برآورم

حوری وشان ز خلوت مینو مثال دل

در حله های سندس و خارا برآورم

عنوان طرازنامه شوم چون ز نام تو

ازجیب خامه، عنبرسا را برآورم

خاکم سرشته است به آب ولای تو

تا باشدم نفس به تولّا برآورم

داغ غلامیت که بود بر جبین مرا

مهر مسلّمی ست که فردا برآورم

چشم حزین خسته به انعام عام توست

زین بحر فیض، کام تمنّا برآورم