نسیم صبح عنبربیز شد بر تودهٔ غبرا

زمین سبز نسرین‌خیز شد چون گنبد خضرا

ز فیض ابر آذاری زمینِ مرده شد زنده

ز لطف باد نوروزی جهان پیر شد برنا

صبا پر کرد در گلزار دامان از گل سوری

هوا آکنده در جیب و گریبان عنبر سارا

عبیر آمیخت از گیسوی مُشکین سنبل پرچین

گلاب افشاند بر چشم خمارین نرگس شهلا

به گِرد سروْ گرمِ پَرفشانی قمری مفتون

به پای گل به کار جان‌فشانی بلبل شیدا

سزد گر بر سر شمشاد و سرو امروز در بستان

چو قمری پر زند از شوق روح سدرهٔ طوبی

چنار افراخت قدِّ بندگی صبح و کف طاعت

گشود از بهر حاجت پیش دادار جهان‌آرا

پس آنگه در جوانان گلستان کرد نظاره

نهان از نارون پرسید کای پیر چمن‌پیرا

چه شد کاطفال باغ و نوجوانان چمن جمله

سر لهو و لعب دارند زین‌سان فاحش و رسوا

چرا گل چاک زد پیراهن ناموس و با بلبل

میان انجمن دمساز شد با ساغر و مینا

نبینی سروِ پا برجای را کآزاد خوانندش

که با اطفال می‌رقصد میان باغ بر یک پا

پریشان گیسوی شمشاد و افشان طرهٔ سنبل

نه از نامحرمان شرم و نه از بیگانگان پروا

میان سبزه غلطد با صبا نسرین بی‌تمکین

عیان با لاله جام می‌زند رعنای نارعنا

به پاسخ نارون گفتش کز اطفال چمن بگذر

که امروز امهات از شوق در رقصند با آباء

همایون‌روز نوروز است امروز و به فیروزی

بر اورنگ خلافت کرده شاه لافتی مأوا

شهنشاه غضنفرفَر، پلنگ‌آویز اژدردَر

امیرالمؤمنین حیدر، علیِ عالیِ اعلا

به رتبت ساقی کوثر، به مردی فاتح خیبر

به نسبت صَهر پیغمبر، ولیِ والیِ والا

ولیِ حضرتِ عزت، قسیمِ دوزخ و جنت

قوام مذهب و ملت، نظامُ الدینِ و الدنیا

از آنَش عقل در گوهر شمارد جفت پیغمبر

که بی‌چون است و بی‌انباز آن یکتای بی‌همتا