ساقیا وقتست اگر ما را شرابی در دهی

مجلس ما را ز باده رونق دیگر دهی

روح قدسی را به آب زندگانی خوش کنی

عقل پر دل را به باد لاابالی بر دهی

از قدح بندی گران بر پای مستان بر نهی

وز طرب راهی سبک در لفظ رامشکر دهی

دست ما گه گه بدان شمشادوش سنبل بری

نقل ما نو نو از آن یاقوت گون شکر دهی

ما چو از خوی خوش خود در گلیم و در گلاب

سخت خرم باشد ار گلگون گلابی در دهی

ور ز مستی در شماره بوسه‌مان افتد غلط

بس که از سر داده‌ای این بار هم از سر دهی