صبح را رنگ بدان عارض چون ماه دهد

شام را گونه بدان طره کوتاه دهد

طاق ابروش مرا جفت غم و رنج کند

چشم آهوش مرا بازی روباه دهد

صفت رنگ رخ من که کند کاه کند

خبر درد دل من که دهد آه دهد

گر چو من گمره و سرگشته شود نیست عجب

آنکه چندین غم و اندیشه به خود راه دهد

وای آن خسته که دل را به چنان ماه برد

بخ بخ آن بنده که دل را به چنین شاه دهد

شاه بهرامشه آن شه که قران سعدش

آسمان را همی از طالع او جاه دهد

هر چه کین باشد رزمش ز بد اندیش کشد

هر چه کان دارد دستش بنکو خواهد دهد