از رخت لاله در نظر روید

وز غمت خار در جگر روید

قدت ار سایه بر زمین فکند

خشک و تر سرو غاتفر روید

ور فتد آب لعل تو بر خاک

بوم و بر جمله نیشکر روید

لفظ چون شکرت اگر شنود

صخره حالی نبات بر روید

هر نیی را به خدمت لب تو

بر میان هم ز تن کمر روید

خط تو تربیت ز اشکم یافت

زانکه سبزه هم از مطر روید

بس که گریم ز خط دمیدن تو

که ز نم سبزه بیشتر روید

عاشقان بر دری چه سر پاشند

که ازو چون گیاه سر روید

از دری بر رهت فشانم زر

که ز خاک فضاش زر روید

در مخدوم صاحب دیوان

که ازو شاخ فخر و فر روید

شکرش در سخن گهر ریزد

پسته اش خندد و شکر ریزد

عاشقش همچو شمع در شب وصل

پیش رویش نخست سر ریزد

گر سموم عتاب او بوزد

از درخت حیات بر ریزد

ور نسیم عنایتش بجهد

گلبن خشک برگ تر ریزد

ابر بر بام او به جای سرشک

همه خونابه جگر ریزد

چشم آهووشش ز مخموری

جرعه از خون شیر نر ریزد

یار هر کس به زر درآرد سر

یار من همچو ریگ زر ریزد

کیمیای نکوست خاک درش

که سبیکه ز قرص خور ریزد

مجد آن درهمی زند که بر او

گر پرد جبرئیل پر ریزد

با همه فقر گنج و کان ثنا

پیش مخدوم دادگر ریزد

هر که از وصل او نشان خواهد

پر سیمرغ و آشیان خواهد

وانکه نور جمال او طلبد

خسرو چارم آسمان خواهد

آنکه از وصل او زیان بیند

اجل از عمر او زیان خواهد

پری از دام زلف او برمد

فتنه از چشم او امان خواهد

عشق او هر که اختیار کند

عافیت زانسوی جهان خواهد

دام زلفینش حلق دل گیرد

تیر چشمش هلاک جان خواهد

بر رخ از دیده جوی خون راند

هر که دلجوی آنچنان خواهد

در جهان هر کجا که داد دهیست

داد از آن چشم دلستان خواهد

خون جانم ز چشم خونخوارش

تیغ عدل خدایگان خواهد