شد صبح وصل روشن یا ایهاالنائمون

قومو وقت الصباح یا معشرالمؤمنون

باده فراز آورید فانکم قادرون

عیان شد از جیب غیب ماکانو یوعدون

صبح سعادت دمید شد در میخانه باز

شد ره جور و ستم بر همه عالم فراز

قبله بود خم می فرض از آن شد نماز

ساقی، عمر تو باد چون سر زلفت دراز

ز جیب خاور نمود، روی منیر آفتاب

بر آسمان شد بلند خیمه زرین طناب

قبابش از سیم خام طنابش از زرناب

تاخت به میدان سمند خسرو مالک رقاب

خسرو ثانی عشر روی به عالم نمود

ز روی روشن عذار منیر، عالم نمود

دهان معجز بیان به اهل عالم گشود

ز آینه روزگار، زنگ دوئیت زدود

ای صنم حق شناس یار خداجوی من

شاهد خوشخوی من دلبر خوشبوی من

قدرت و نیروی من قوت بازوی من

بسته به هر موی تو جان و تن و موی من

ساقی سرمست ما عید تو بادا سعید

جام صبوحی خوش است خاصه درین صبح عید

در این مبارک صباح، بود ز رندان بعید

که ترک مستی کنند به مدتی بس بعید

در این مبارک صباح شد می صافی مباح

شد می صافی مباح در این مبارک صباح

زانکه پدیدار شد رایت خیر و فلاح

روز ظهور حق است دوره صلح و صلاح

جام به دست توام جمجمه جم چه شد

نیروی رستم چه بود همت حاتم چه شد

علم رهین وی است عالم و اعلم چه شد

دل حرم خاص اوست عرش معظم چه شد

شد متولد زمام شاه حجاز و عراق

زبس به گوشش رسید زمزمه الفراق

به مهد هستی نشست از این همایون رواق

ز بعد چندی دگر، به مرکبی چون براق

دهر خرافت مأب تازه و اخضر بود

چرخ معمر، ز نو ساده و سرمد بود

دیو دغل با شتاب از در حق رد بود

راه وفا گشت باز، باب ستم سد بود

شور قیامت به پا مهدی مطلق کند

چو جد خود مصطفی مه را منشق کند

حجت حق در جهان کار، به رونق کند

نگون به چاه عدم دشمن احمق کند

مهدی صاحب زمان امام حی مبین

کعبه ارباب صدق قبله اهل یقین

مظهر پروردگار، رحمت بر عالمین

آنکه پی نصرتش آید حبل المتین

نور الهی بتافت باز، در این ناحیه

چو قله طور، شد ساحت این بادیه

دلبر صد نقش بین فی عیشة راضیه

دشمن بوجهل شد مأواه هاویه

ماه سحرخیز من ساقی شب زنده دار

خیز در این صبحدم جام صبوحی بیار

وقت غنیمت شمار پای محبت بدار

به روز و شب از دو لب گوهر معنی ببار

ای گهر بحر جود خسرو عالی نسب

به خلقت ممکنات شخص تو باشد سبب

قائد خلق عجم قائم قوم عرب

خصم تو رسواتر، است ز همسر بولهب

خجسته این انجمن از این مسمط بود

مسمط ما، به از هر چه مسمط بود

جود و خریط و نهاد فی المثل بط بود

شود، در آتش کباب اگرچه در شط بود

«حاجب » درویش را خامه سحرآفرین

نویسد اندر کلام هذا سحر مبین

گیرد با نظم خود تمام روی زمین

ملک، به حق آن اوست بی حشم و بی نگین