بر آن سرم که بکوی مغان سرای کنم

دو سال کامل خدمت بمغ خدای کنم

بمن سپار دل خویش را که در چل روز

منش بمیکده، جام جهان نمای کنم

ز چشم ساقی و از روی باده دارم شرم

که فصل گل بسوی زهد و توبه رای کنم

یکی ز یاوه سرائی به بند لب واعظ

که گوش هوش سوی بانگ چنگ و نای کنم

هزار مرتبه وقت خوشم عزیزتر است

از آنکه گوش بگفتار هرزه لای کنم

بتا ز من سخن آموز تا چه طوطی هند

منت بلطف شکر ریز و قند خای کنم

شب است و خانقه و وقت صوفیان جمع است

مگر ز قامت تو فتنه ای بپای کنم

چو با خدای بود کار بحر و کشتی و موج

مرا چکار که پوزش بناخدای کنم