نه در دیده نور و نه در دل حضور

بود پیر افتاده را خانه گور

به پیری مدار از جوانی امید

نگردد سیه باز، موی سفید

ز رنگ طبیعی مکن اجتناب

نشاید جوان شد به موی خضاب

سفیدی مو شد به پیری نصیب

شکوفه پس از میوه باشد غریب

تو را گشت سنبل به نسرین بدل

نچیدی گل از باغ حسن عمل

مسازش عوض، شد چو دندان تلف

کجا می‌کند کار گوهر، صدف؟

ز پیری چو افتاد بر چهره چین

به خود از جوانی بساطی مچین

بر آن پیر خندد اجل دم‌به‌دم

که گیرد خم زلف با پشت خم

به هنگام پیری مکن ساز و برگ

که آغاز پیری‌ست انجام مرگ

به درمان، جوان را بود احتیاج

شود درد پیری به مردن علاج

به پیری مکن زندگانی هوس

جوانی بود زندگانی و بس

دریغا که عهد جوانی گذشت

جوانی مگو، زندگانی گذشت

ز پیران شعار جوانی مجوی

چو پژمرده شد گل، چه رنگ و چه بوی

مزن پیر از ضعف گو پیچ و تاب

شود زرد، وقت غروب آفتاب

ز پیران رطوبت مجو در دماغ

که بی‌ روغن، افسرده باشد چراغ

مکن پیر گو دعوی سرکشی

ز خاکستر آید کجا آتشی؟

برو خنده بر ضعف پیران مزن

تو هم ای جوان، پیر خواهی شدن

بود پیر، افتاده روزگار

بر افتادگان پا مزن زینهار

چنان قطع شد از جوانی امید

که چون زال، مو روید از تن سفید

مکن از حنا موی خود رنگ بست

جوانی به نیرنگ ناید به دست

سفید و سیاه از تو گردد به خشم

که با ظلمت موی، شد نور چشم

مرا کرده پیری چنان ناامید

که پیش جوانان نگردم سفید

چو صبح آن که مهرش بود بر اثر

جوان خیزد از خواب پیرانه‌سر

شکست آنچنان مو سفیدی پرم

که از بیم، سودا پرید از سرم

جهان را چه دستی‌ست در شستشوی

که بی آب شوید سیاهی ز موی

به پیری ز طفلی شدم هم‌عنان

ندانم جوانی چه شد در میان

به طفلی مرا کس به مکتب نداد

که روشن کنم خود به پیری سواد

سوی مشک من برد کافور راه

یکی شد به چشمم سفید و سیاه

ز موی سفید آنچنانم نفور

که زنگی به چشمم بود به ز حور

هوا از سرم یک سر مو نرفت

سیاهی ز مو رفت و از رو نرفت

بشد رنگ مژگان چو موی ذقن

جوانی نرفته‌ست از چشم من

بزن دست و پا تا جوانیت هست

که پیر از عصا بسته بر چوب، دست

برو دل به عهد جوانی منه

که ناداده، ایام گوید بده

جوانیت بازی‌ست پر کرده باز

جهد از نظر، تا کنی چشم باز

قدت شد ز پیری چو دال ای علیل

چه دانی که بر مرگ باشد دلیل

شود چند عینک سپردار چشم؟

نظر کن که از دست شد کار چشم

نظر رخت از دیده برچیده رفت

ز عینک، سپرداری دیده رفت

فلک کاسه زانویت چون شکست

پی مومیایی مکن کفچه دست

نشد از عصا پای سست استوار

چه کار آید از پای چوبین، چه کار؟

ز پیری‌ست کار جوانی محال

کهن نخل، کی بر دهد چون نهال؟

ز پیشانی‌ات تا ذقن چین رسید

چه حاصل ز چینی که مشکش پرید

چو نور از نظر رفت و قوت ز پا

چه یاری دهد عینکت یا عصا؟

بود پیش اهل نظر ناگوار

به امداد عینک تماشای یار

جوان را ز پیری نباشد خبر

ز نخل کهن پرس جور تبر

فلک در جوانی به کامت نگشت

تو نگذشتی از کام و دوران گذشت

جوانیّ و گرم است هنگامه‌ات

چه می‌آوری بر سر نامه‌ات

جوان گرچه سوزد ز حرمان زر

ولی پیر ازان بیش یابد اثر

چو از بیشه آتش برآرد دمار

کند بیشتر در نی خشک، کار

خطا گفتم این، خرده بر من مگیر

گدای جوان به ز سلطان پیر

چو قدر جوانی ندانسته‌ای

دل خود به شاخ هوس بسته‌ای

خزان‌دیده به داند از رنگ کار

که دارد چه در بار، نخل از بهار

جوانی که با رنج و سستی بود

به از پیری و تندرستی بود

تو را ضعف پیری چو بی‌پا کند

عصا زور حرصت دو بالا کند

پر از چین رخ، آیینه مگذار پیش

به سوهان مکن روی آیینه ریش

ز موی سیاه آنکه چیند سفید

کند ناامیدی جدا از امید

شدی پیر و دل از هوس کوبه‌کوی

مگر بر دلت ریخت ظلمت ز موی؟

زنی نامه خویش اگر بر کلاه

کند باز موی سرت را سیاه

گرانی ز سر منتقل شد به گوش

سبک شد سراپا، نیاسود دوش

ز خاک تو دوران به فکر سبو

تو در استخوان‌بندی آرزو

قدت گشت چوگان گوی عصا

همان ذوق بازیت مانده به جا

ز پیری چو ایام پشتت شکست

به بازی، عصا نیزه دادت به دست

تنت گر ضعیف، آرزویت قوی‌ست

کهن مرد را، حرص، رو در نوی‌ست

تن آزاده و دل گرفتار حرص

به این ضعف، چون می‌کشی بار حرص؟

دمادم اجل شحنه‌وارت به زور

کشان می‌برد تا به زندان گور

رخ از چین پر از زخم شمشیر مرگ

مچین بر سر یکدگر ساز و برگ

اذانی نگفتی و صبحت دمید

بکش قامتی، زان که قامت خمید

اجل خشت زیر سرت داده ساز

تو بر نازبالش نهی سر به ناز

چو در خاک، آخر فروکش کنی

برای که ایوان منقّش کنی؟

بود خوابگاه تو در زیر خاک

به مژگان چرا می‌کنی خانه پاک؟

کند عاقبت منتهی ساز و برگ

جوانی به پیریّ و پیری به مرگ

یکی در حق عمر خوش گفته است

که رفته‌ست، تا گفته‌ای رفته است

چنان عمر دارد به رفتن شتاب

که پیریش سبقت کند بر شباب

درین بوستان، گر کهن گر نواند

به رنگ گل آیند و چون بو روند

ز حورت چه حاصل به موی چو شیر

که باریک زنگی گریزد ز پیر

مشو غرّه، گر مادر روزگار

دو روزی به مهرت کشد در کنار

که شیری که کردت به طفلی به کام

به پیری برآرد چو موی از مسام

سیاهی ز مویم فلک شُست چُست

ولی سرنوشت بدم را نشست

ز دلقی که شد تار و پودش کهن

نشاید امید نوی داشتن

چو ناچار باید ازین دار رفت

خوش آن‌کس که این ره به هنجار رفت

فلک در جوانی حساب از تو داشت

ز پیری، ولی بر سرت پنبه کاشت

بنا کرده دوران به عزم سفر

ز مو، سایبان سفیدت به سر

مجو پنبه داغ سودا ز کس

ز موی سرت پنبه داغ، بس

گذارد چو در تیرگی بخت رو

برد اندک‌اندک سیاهی ز مو

دل از شب به یک دم شود ناامید

شود گرچه صبح اندک‌اندک سفید

سیاهیّ مو، ماند بسیار کم

که دیده‌ست زاغی چنین زودرَم؟

شده خدمن ریش، جو گندمت

جوی شرم چون نیست از مردمت؟

چرا جوفروشیّ و گندم‌نمای؟

ز خلق ار نترسی، بترس از خدای

مسم بود از صحبت او طلا

کجا شد عیار جوانی، کجا؟

قد از ضعف پیری شده چون کمان

همین پوستی مانده بر استخوان

مکن تا ز دستت برآید، چنان

که خود پیر باشیّ و حرصت جوان

دل خویش را از هوس پاک کن

طمع را ز خود پیش در خاک کن

سر ره دگر بر که گیری به دشت؟

که چون سیل عهد جوانی گذشت؟

به دوران ما رفت دور شباب

تو گویی که بود آبروی حباب

بدن را نماند به جا آبرو

قوی چون شود ضعف پیری بر او

دم از عجز پیری چرا می‌زنی؟

که بی دست و پا، دست و پا می‌زنی

مزن دم ز زور قدیمی، مزن

که از بادی افتد درخت کهن

کسی را کند گر اجل دستگیر

ازان به، که پیریش سازد اسیر

به دندان چو شد رخنه‌افکن قضا

درآید ازان رخنه ضعف قوا

شدی پیر و انداز می می‌کنی

نگویی ز می توبه کی می‌کنی

سری در جوانی به طاعت برآر

که افسوس پیری نیاید به کار