|
|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات
|
|
|
راهنمای نوار ابزار
|
|
|
پیشخان کاربر
|
|
|
اشعار و ابیات نشان‌شدهٔ کاربر
|
|
|
اعلان‌های کاربر
|
|
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه)
|
|
|
خروج از حساب کاربری گنجور
|
|
|
لغزش به پایین صفحه
|
|
|
لغزش به بالای صفحه
|
|
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن شماره‌گذاری خطوط
|
|
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور
|
|
|
کپی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
همرسانی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
نشان کردن شعر جاری
|
|
|
ویرایش شعر جاری
|
|
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری
|
|
|
شعر یا بخش قبلی
|
|
|
شعر یا بخش بعدی
|
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به احساس ناامیدی و غربت خود اشاره می‌کند. می‌گوید که به بوستان رفته تا دلش آرام گیرد، اما این اتفاق نیفتاده است. به عشقش فکر کرده و امید داشته که دردش برطرف شود، ولی باز هم موفق نشده است. او معتقد است که مشکلاتش فقط در شهر و کوی و نه در کوه و دشت خواهد بود. همچنین از وعده‌هایی که به آینده داده، ناامید است و عمرش را مثل ردپای ناپیدا در انتظار عشقش می‌داند، اما همچنان هیچ نشانی از آن نمی‌بیند.
هوش مصنوعی: به بوستان رفتم تا شاید دلم آرام گیرد، اما نشد. گفتم شاید درد عشق من درمان شود، اما این هم نشد.
هوش مصنوعی: مجنون به دنبال عشق و دیوانگی خود در شهر و محله‌ها می‌گشت، نه در طبیعت و کوه و دشت. او فکر می‌کرد که با این کار، رسوا خواهد شد، اما این‌طور نشد.
هوش مصنوعی: امروز به خاطر اعمالم در تنهایی و غربت به سر می‌برم و گفتم شاید فردا وعده‌ام برآورده شود، اما این اتفاق نیفتاد.
هوش مصنوعی: سال‌ها مثل رد پای انسانی در سر راه انتظار، چشم به راه بودم که کسی بیاید و پیدا شود، اما انتظارم بی‌نتیجه ماند.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.