بت من به حسن و خوبی به خدا که تا نداری

به دلی نظر نکردم که در او تو جا نداری

ز تو چون کنم که یک جو غم بینوا نداری

به چه دل دهم تسلی که سری به ما نداری

سر فتنه چون گشاید ز پس نقاب چشمت

به یکی کرشمه سازد دو جهان خراب چشمت

چو به قصد عاشق آید به سر عتاب چشمت

چو شوم ز دور پیدا زره حجاب چشمت

گهیم به خون نشاندی ز ره ستیزه رنگی

گهیم هلاک کردی ز مصیبت دورنگی

ننموده رخ ربودی دل ما به تیزچنگی

به من شکسته‌خاطر چه نکردی ای فرنگی

همه پای و سر زبانی ز حکایت نهانی

ز کلام درفشانی و ز ناز سرگرانی

به روش سبک عنانی و به رمز نکته‌دانی

ز نگاه جان‌ستانی به طریق مهربانی

ز لب و بیاض گردن همه شیشه و پیاله

زد و چشم و سیب غبغب مزه با می دوساله

ز خط عرق‌فشانت به بنفشه ریخت ژاله

به چمن سرای عشق از گل سرخ تا به لاله

به میان خوب‌رویان چو تو کج‌کلاه حسنی

زده صف ز خیل مژگان سروسر سپاه حسنی

بنمای رخ به عاشق که در اوج ماه حسنی

بشنو هر آنچه گفتم چو تو پادشاه حسنی

صنما دو تیغ ابرو ز چه آب داده بودی

دگر از برای قتلم چه خطاب داده بودی

سخن مرا جوابش شکراب داده بودی

نشنیده حرف قصاب و جواب داده بودی