تو مرهم دل ریشی و راحت جانی

دوای درد دل بیدلان نکو دانی

کمال حسن ترا گر بصد زبان گویم

بحسن و لطف و ملاحت هزار چندانی

در آن زمان که براندازی از جمال نقاب

نصیب جان و خرد حیرتست و حیرانی

بگوش جمله جهان ذکر خویشتن شنوی

بصد هزار زبان مدح خویشتن خوانی

تبسم تو دلم را بسوخت و گریان ساخت

ترا طراوت بادا! که نار خندانی

توان شنید، اگر عاشقی، بگوش روان

میان مجلس رندان خروش سبحانی

هزار جان و دل قاسمی فدای تو باد!

که شمع مجلس انسی و نور اعیانی