میان آتش سوزان علم فراخته ایم

سعادت دو جهان در ادب شناخته ایم

ز من مپرس که دنیا و آخرت چونست؟

که روز اول این هر دو را بباخته ایم

فراز مرکب تحقیق از برای طلب

ز صبح گاه ازل تا بشام تاخته ایم

نوازشی کن و جان را ازین بلا برهان

نوای شوق تو در روز و شب نواخته ایم

از آن زمان که نمودی و روی پوشیدی

ز شوق عشق تو کوکوزنان چو فاخته ایم

چگونه دل نشود ایمن از بلا و جفا؟

حریم کوی ترا چون حصار ساخته ایم

بقاسمی نظری کن، جمال خود بنما

که در هوای تو ما سربسر گداخته ایم