جهان فرتوت باز جوانی از سر گرفت

به سر ز یاقوت سرخ شقایق افسر گرفت

چو تیره زاغی سحاب بر آسمان پر گرفت

ز چرخ اختر ربود ز نجم زیور گرفت

به بوستان سرخ گل چرا همی لب گزد

نهان شود زیر برگ چو باد بر وی وزد

چو دخت دوشیزه‌ای که زیر چادر خزد

ز خوف نامحرمی که خواهدش لب مزد

صبا رخ ارغوان به شوخی از بس مکد

چو دانه‌های عقیق ز عارضش خون چکد

وزان ستم سرخ گل ز خشم چندان ژکد

که پوست در پیکرش چو نار می‌بِتْرَکَد

طبق طبق سیم و زر به فرق عبهر چراست

به سیمگون پنجه‌اش پیالهٔ زر چراست

به جام سیمابیش شراب اصفر چراست

شرابش آمیخته به مشک و عنبر چراست

نشسته لاله خموش چو شاهدی پر دلال

ز بس که خوردست می به طرف باغ و تلال

رخانش گشتست آل زبانش گشتست لال

به چهر گلنارگون نهاده از مشک خال

سمن به باغ اندرون چو بر فلک مشتری‌ست

چنان بود تابناک که زهره‌اش مشتری‌ست

چو برگشاید دهن به شکل انگشتری‌ست

بهار صنعت‌نما چو تاجر ششتری‌ست

شکوفه طفلی‌ست خُرد تنش به نرمی حریر

رخش‌ به رنگ سهیل لبش به بوی عبیر

ندانم از رنج دهر به کودکی گشته پیر

و یا دوید از دلش به عارضش رنگ شیر

هلا بیابان عمر چرا به غم طی کنیم

میی گران‌سنگ ده که اسب غم پی کنیم

بیا غمان را علاج به ناله نی کنیم

چو لاله بر طرف باغ پیاله پر می کنیم

ز اصل صلصال خویش به پای او ریخت خاک

از آن میی کآدمش نشاند در خُلد تاک

به سالیان تافتند بر او سهیل و سماک

به ریشه‌اش آب داد ز جوهر جان پاک

ز صنع پروردگار چو در مدور همه

ز قدرت کردگار چو خور منور همه

چو شعر من آبدار چو گل معطر همه

چو دل گهرهای چند نهفته در بر همه

علیقلی میرزا امیر شهزادگان

یمین فرماندهان امین آزادگان

مجیر دل‌خستگان مغیث افتادگان

دلیر شمشیرزن چو گیو کشوادگان

سحاب جود و سخا محیط علم و عمل

سپهر مجد و بها غیاث ملک و ملل

جهان عز و علا پناه دین و دول

مدار خوف و رجا شفیع جرم و زلل

چو رخ نماید قمر چو کفش آید سحاب

چو کینه توزد سپهر چو دیو سوزد شهاب

چو وقعه جوید هِژَبْر چو حمله آرد عقاب

به حِلم وافِر نصیب به علم کامل نصاب

زهی ملکزاده‌ای که زیب دنیا تویی

بهشت اجلال را درخت طوبی تویی

سپهر اقبال را سهیل و شعری تویی

زمانه را از نخست مهین تمنی تویی

به وقعه ضِیغَم‌کُشی به‌ پهنه پیل‌افکنی

به قوت اژدردَری به حمله شیراوژَنی

به بزم دریادلی به رزم رویین‌تنی

زمانهٔ قاهری ستارهٔ رو‌شنی

نگردی از جود سیر بدین سخا ابر نیست

نترسی از اژدها بدین ‌جگر بَبْر نیست

به قدر یک ذره‌ات گه سخا صبر نیست

اگرچه بر تو ز کس به هیچ رو جبر نیست

چو در مدیحت مرا زبان گفتار نیست

به جز دعایت مرا ازین سپس‌ کار نیست

بلی شدن بر سپهر پلنگ را یار نیست

پلنگ را گو مپوی سپهر کهسار نیست

هماره تا خور ز حوت چَمَد به برج بَره

همیشه تا آسمان بود به شکل کُره

هماره تا خط راست نمی‌شود دایره

به جان خصم تو باد زنار غم نایره