ای لاله رخ مرو دلم از هجر خون مکن
بر داغ عشق درد جدایی فزون مکن
اسباب عزم راست مکن سرو من بخود
قد مرا ز بار مصیبت نگون مکن
در هجر آفتاب رخ خویش چون شفق
روی مرا ز خون جگر لاله گون مکن
ای اشک گرم رو پی آن شهسوار گیر
چون می روی جدایی از آن رهنمون مکن
بی او فضولی از هوس زندگیت هست
زنهار فکر او ز دل خود برون مکن
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: شاعر در این شعر عواطف شدید خود را نسبت به معشوق بیان می‌کند. او از معشوق می‌خواهد که دلش را بیشتر از این با جدایی نرنجاند و با یادآوری عشق، دردهای جدایی را بیشتر نکند. او احساس می‌کند که بار غم و مصیبت او را به زمین می‌زند و نمی‌خواهد که زیبایی‌اش تحت تأثیر این دردها قرار بگیرد. شاعر همچنین به یاد معشوق اشک می‌ریزد و از او می‌خواهد که در غیابش، یاد او را از دلش بیرون نکند، زیرا زندگی بدون او برایش معنا ندارد.
هوش مصنوعی: ای گل لاله، پوسترت را نبر و دلم را از غم جدایی خونین نکن، بر داغ عشق، درد جدایی را بیشتر نکن.
هوش مصنوعی: سختی‌ها و مشکلات زندگی سبب نشوند که اراده‌ام را سست کنم. ای درخت سرو، قد و شاخ و برگ من را به خاطر این مصیبت‌ها خم نکن.
هوش مصنوعی: در غیبت نور چشمانت مانند سپیده‌دم، چهره‌ام را از خون دل رنگین مکن.
هوش مصنوعی: ای اشک‌های گرم، به یاد آن سواره‌نظام بگریز و در مسیر جدایی، از آن راهنما دست برندار.
هوش مصنوعی: بدون او، دلت از آرزوهای زندگی پر است و باید مراقب باشی که فکر او را از دل خود بیرون نکنی.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.