ما باده را بنغمه ی ناهید خورده ایم
آب از کنار چشمه ی خورشید خورده ایم
شاهانه مجلسی طلب و ساقیی که ما
می در شرابخانه ی جمشید خورده ایم
در مجلسی حبیب ز دست مسیح و خضر
آب بقا و نعمت جاوید خورده ایم
مستیم ازان شراب که با محرمان بباغ
در سایه ی درخت گل و بید خورده ایم
دل بسته ایم همچو فغانی بلطف دوست
از شاخ عمر میوه ی امید خورده ایم
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر درباره شادی و سرور ناشی از نوشیدن شراب و لذت‌های زندگی است. شاعر با اشاره به منبع این شراب، آن را به نغمه‌ی ناهید (الهه‌ی عشق) و چشمه‌ی خورشید نسبت می‌دهد. او به مجلسی شاهانه و ساقی‌ای اشاره می‌کند که در آن شراب بسیار خوشگوار می‌نوشند. همچنین، از نعمت و بقا در کنار دوستان و تحت سایه‌ی درختان یاد می‌کند و در نهایت به ارتباط عمیق خود با دوست اشاره می‌کند و امید به زندگی را از عمر خود می‌چشند. شعری است درباره خوشی، عشق و زندگی مطلوب.
هوش مصنوعی: ما از صدای خوش ناهید (الهه ی عشق و زیبایی) لذت برده‌ایم و نوشیدن شراب را تجربه کرده‌ایم همچنین از آب زلال چشمه‌ای که به خورشید نزدیک است، بهره‌مند شده‌ایم.
هوش مصنوعی: به فکر برگزاری جشن و مهمانی‌ای بزرگ و با شکوه باش و از کسی بخواه که به ما شراب بدهد، چون ما در گذشته در میخانه جمشید شراب نوشیده‌ایم.
هوش مصنوعی: در جمعی که در آن دو محبوب از دست مسیح و خضر، نوشیدنی جاودان و نعمت‌های پایدار را چشیده‌ایم.
هوش مصنوعی: ما از شرابی شاد و مست هستیم که در کنار دوستان نزدیک خود در باغ، زیر سایه درختان گل و بید نوشیده‌ایم.
هوش مصنوعی: ما به محبت دوست دل بسته‌ایم و مانند فغان و ناله‌ای که بر سر دوراهی قرار دارد، از درخت عمر میوه‌ی امید را چیده‌ایم.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.