ببزمت گر بپهلوی رقیبان جا نمی کردم

من دیوانه انجا این همه غوغا نمی کردم

ز مستی یک سخن گر با رقیبانت نمی گفتم

برای خویشتن صد درد دل پیدا نمی کردم

نهانی داشتم سوزی که می آورد در جوشم

ببزمت شمع من این بیخودی عمدا نمی کردم

شدم دیوانه از رشک رقیبان کاش با ایشان

نمی دیدم ترا و خویش را رسوا نمی کردم

ز خلق شهر اگر از مردمی می یافتم بویی

پی آهو چو مجنون روی در صحرا نمی کردم

بجان درماندم از سودای عشقت وه چه بوی خوش

که می مردم من درویش و این سودا نمی کردم

فغانی شب چنان سرگرم شمع روی او بودم

که گر می سوخت سرتاپای من پروا نمی کردم