شب آمد هرکسی را روی در کاشانه‌ای یابم
من، دیوانه گردم تا کجا ویرانه‌ای یابم
منم آن ناتوان موری که نتوانم کشید آخر
به صد سرگشتی از خرمنت گردانه‌ای یابم
شب هجران که آید بر سرم از بهر دلسوزی
هم از گرد چراغ خود مگر پروانه‌ای یابم
دمی کز شوق آن لب‌های میگون گریه‌ام آید
لبالب سازم از خونابه گر پیمانه‌ای یابم
فغانی از رفیقان روی گردان شد مگر او را
به کوی دلبری یا گوشه میخانه‌ای یابم
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به تنهایی و دلتنگی خود در شب اشاره می‌کند و از جستجوی عشق و محبت سخن می‌گوید. او به وضعیت ناامید خود و تلاش برای پیدا کردن کسی که بتواند او را تسکین دهد، اشاره می‌کند. شاعر به احساساتی چون شوق و درد ناشی از دوری از معشوق می‌پردازد و امید دارد که در میان بی‌تابی‌هایش، دست کم به یک علامت یا نشانه‌ای از عشق برسد. این شعر به زیبایی و تلخی احساسات انسانی در مواجهه با دوری معشوق و تلاش برای یافتن آرامش در شب‌های تنهایی پرداخته است.
هوش مصنوعی: شب که آمد، هر کسی را در خانه‌ای می‌بینم و اگر به دنبال کسی بگردم، دیوانه‌وار ادامه می‌دهم تا این که خرابه‌ای پیدا کنم.
هوش مصنوعی: من، آن موری هستم که به رغم تلاش و سخت‌کوشی‌ام، نمی‌توانم بار سنگین را به دوش بکشم و به دنبال فرصتی هستم تا از طریق تراکم و زحمات دیگران، بهره‌ای ببرم.
هوش مصنوعی: زمانی که شب جدایی به سراغم می‌آید، به خاطر دلسوزی، تنها به دنبال پروانه‌ای می‌گردم که از نور چراغ خودم دور شود و به من نزدیک شود.
هوش مصنوعی: اگر لحظه‌ای از شوق آن لب‌های زیبا اشک بریزم، با تمام وجودم این اشک را تبدیل به خون می‌کنم، اگر فقط یک پیمانه از آن داشته باشم.
هوش مصنوعی: دوستانم از من دور شدند، اما امید دارم که بتوانم او را در جایی چون کوی محبوبم یا در گوشه‌ای از میخانه پیدا کنم.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.