یا مرا کامی ده از لعل شراب‌آلود خویش
یا هلاکم کن به زهر چشم خواب‌آلود خویش
خندهٔ شیرین لبالب ساز با دشنام تلخ
از گدایان کم مکن لطف عتاب‌آلود خویش
در چمن بند قبا بگشا و جیب غنچه را
نکهتی بخش از گریبان گلاب‌آلود خویش
تا به کی ای سرو چمن گل در عرق داری نگاه
از حیا خوی کرده رخسار حجاب‌آلود خویش
پیش آن لب‌ها فغانی از سؤال بوسه مرد
زنده کن او را به دشنام جواب‌آلود خویش
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: شاعر در این شعر به درخواست و آرزوهای عاشقانه خود اشاره می‌کند. او از معشوق می‌خواهد که یا او را با زیبایی‌های خود خوشحال کند یا به عمق غم و اندوه فرو ببرد. شاعر به تضاد میان شیرینی و تلخی احساسات، و همچنین زیبایی و زشتی اشاره می‌کند. او خواهان توجه معشوق و بخشش لحظاتی پر از عشق و شوری است. در نهایت، شاعر از معشوق می‌خواهد که با صراحت و بدون پنهان‌کاری به او پاسخ دهد و او را از سردرگمی نجات دهد. این شعر به وضوح بیان‌گر عواطف پیچیده و دوگانه عاشق است.
هوش مصنوعی: به من یا از زیبایی و لذت‌های خود بهره‌مندم کن، یا اینکه مرا با نگاه تلخ و خواب‌آلودت ویران کن.
هوش مصنوعی: با لبخند شیرینت فضای اطرافت را پر کن و نسبت به دشنام‌های تلخ دیگران بی‌تفاوت نباش. لطف و مهربانی‌ات را نسبت به افراد نیازمند کم نکن و با محبت و تأمل با آنها برخورد کن.
هوش مصنوعی: در میان چمن‌ها، دامن لباس خود را باز کن و به غنچه‌ها یک بوسه بده، زیرا آنها از دل شاداب تو بهره‌مند خواهند شد.
هوش مصنوعی: تا کی ای سرو باغ، باید در عرق و شرمندگی به سر ببری و چهره‌ات را با حجاب پنهان کنی؟
هوش مصنوعی: درباره آن لب‌ها فریادی از نیاز برای بوسه برانگیخته کن و مرده را با دشنامی که خود داری، به زندگی برگردان.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.