بینم که آن مردم پر زکین

چه سازند با آل حبل المتین

به ناگه پدیدار شد شمر دون

به گردش گروهی به بد رهنمون

رسیدند آنجا که بیمار بود

همان شاه با درد و تیمار بود

بگفتند با شمر کاین ناتوان

به جا مانده از هاشمی زاده گان

همان به که با خنجر آبدار

رهانیمش از پیچش روزگار

چو دیدم که آن مردم بد سرشت

شدند استوار اندر آن کار زشت

بگفتم بدیشان به بانگی درشت

که ای قوم! بیمار را کس نکشت

چه کرده است این کودک بی پناه

به یزدان پناهید از این گناه

از اینگونه کردم بس اندرزها

که برهانمش از دم اژدها

عمر نیز ناگاه آنجا رسید

مر آن پیچش و گفتگو را شنید

به شمر تبهکار بر زد خروش

که درقتل این خسته چندین مکوش

همین یک پرستار بهر زنان

به جا مانده زو باز گردان عنان

چو آمد عمر نزد آن بانوان

کشیدند از دل سراسر فغان

چنان شیون و ناله کردند سر

که بگریست برحال ایشان عمر

به لشگر خروشید دنیا پرست

کز این بیکسان باز دارید دست

نکوشد دگر کس به آزارشان

بس است اینهمه رنج و تیمارشان

شد از گردشان چون سپه برکنار

به پیش عمر لابه کردند زار

که ما عترت پاک پیغمبرم

روا نیست کاینسان برهنه سریم

بگو تا ز چیزی که ناید به کار

نمایند چندان به ما واگذار

که پو شیم با آن سر خویش را

زخود شاد کن داور خویش را

عمر گفت: یاران از این سود، دست

بدارید و باز آورید آنچه هست

به هرکس دهید آنچه دارد نیاز

که اندام خود را بپو شند باز

بسی گفت و با وی ندادند گوش

شد او خسته و خواستاران خموش

چو بیچاره شد روی از ایشان بکاشت

تنی را برایشان نگهبان گماشت

بگفتا: سراسر ز خرد و بزرگ

به یک خیمه همچون اسیران ترک

بیاریدشان گرد و دارید پاس

مبادا گریزد تنی از هراس

دریغا بدی در زمانه نماند

که آل علی (ع) دفترش را نخواند

شگفتا که از شومی آن ستم

نپاشید پیوند گیتی ز هم

چنین بوده تا بوده آیین چرخ

که شایسته کس را نداده است برخ

ستمکار را بهره عیش است و گنج

نکوکار پیوسته با درد و رنج

جهان همچو دریای پهناور است

که لولوش در زیر خس برسر است