ازو نامه عبدالله نامدار

چو بگرفت بر باره گی شد سوار

به همراه یحیی بپیمود راه

همی تا رسیدند نزدیک شاه

چو بردند بر داور دین نماز

بدادنش آن نامه ی سر- فراز

شهنشه چو آن نامه را باز خواند

ابا آن دو پاسخ بدین گونه راند:

که من بار دیگر به سوی حجاز

نیایم ازین ره که پیش است باز

به فرمان دادار پروردگار

در این راه گردیده ام رهسپار

چو عبدالله ازشه بدین سان شنید

بزد دست و جامه به تن بردرید

به زاری هر آنچش از ین ره سرود

بر داور دین نبخشید سود

چو لختی زغم مویه و آه کرد

به ناچار از مویه کوتاه کرد

دو نوباوه را خواند با اشک و آه

سپرد آن دو پورگرامی به شاه

به ایشان سپس گفت آن پیر راد:

که ای نوجوانان فرخ نژاد

یکی ژرف درگفت من بنگرید

مبادا ز پیمان من بگذرید

شمایید در بند پیمان شاه

که تا جان نمایید قربان شاه

بگفت این و آن هردو فرزند را

دو فرخنده شاخ برومند را

گروگان عهد شهنشاه کرد

به فرمان شه رخ سوی راه کرد

چو او رفت مویان ز درگاه شاه

بپیمود شه نیز ره با سپاه

چو لختی خداوند دین ره برید

به سر منزل ثعلبیه رسید