بیا ماهرویا شکر لب نگارا

گشایش ده از بند غم جان ما را

صبا گر رساند بما بوی وصلت

دهم جان بشکرانه باد صبا را

گرم سرمه از خاک پای تو باشد

نیارم بچشم اندرون توتیا را

نمائی بخونم خط و هر دو چشمت

گواهی دهند ای پسر صد بلا را

بگفتار ایشان مکن کار با من

لانی اراهم شهودا سکارا

من و گریه و آه ازین پس چو دلبر

نخواهد جزین آب و جز این هوا را

وفا جستم از وی زهی سعی باطل

چه دانند خوبان طریق وفا را

ز کوی خود ابن یمین را چه رانی

نرانند شاهان ز درگه گدا را