ابن حسام خوسفی » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۵۱ ابر آمد و بر روی هوا می گرید چون متهم از شرم و حیا می گرید معلومم شد که او چرا می گرید بر عمر تلف گشته ما می گرید
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، ابر به عنوان نماد حزن و غم معرفی شده است که روی هوا می‌بارد و مانند متهمی از خجالت گریه می‌کند. شاعر متوجه می‌شود که دلیل این گریه، ناراحتی او از عمرهایی است که هدر رفته و بی‌فایده گذشته‌اند.
هوش مصنوعی: ابر بر فراز آسمان ظاهر شد و مانند یک متهم که از شرم و خجالت می‌گرید، آغاز به باریدن کرد.
هوش مصنوعی: من متوجه شدم که چرا او به خاطر عمر از دست رفته‌مان گریه می‌کند.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
با گل گفتم ابر چرا می‌گرید
ماتم‌زده نیست بر کجا می‌گرید
گل گفت اگر راست همی باید گفت
بر عمر من و عهد شما می‌گرید
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.