کو جهد که چون بوی گل از هوش خود افتم
یعنی دو سه گام آنسوی آغوش خود افتم
در سوختنم شمع صفت عرض نیازیست
مپسندکه در آتش خاموش خود افتم
در خاک ره افتاده‌ام اما چه خیالست
کز یاد شب وعده فراموش خود افتم
بهر دگران چند کنم وعظ طرازی
ای کاش شوم حرفی و در گوش خود افتم
کو لغزش پایی که به ناموس وفایت
بار دو جهان گیرم و بر دوش خود افتم
عمریست که دریا به‌کنار است حبابم
آن به که در اندیشهٔ آغوش خود افتم
شور طلبم مانع تحقیق وصالست
خمخانهٔ رازم اگر از جوش خود افتم
ای بخت سیه‌روز چرا سایه نکردی
تا در قدم سرو قباپوش خود افتم
بیدل همه تن بار خودم چون نفس صبح
بر دوش که افتم اگر از دوش خود افتم
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به احساسات عمیق و درونی خود اشاره می‌کند و از اشتیاق و دردهای ناشی از عشق سخن می‌گوید. او درباره‌ی احساساتش در مواجهه با معشوق و افتادن به دام عشق صحبت می‌کند و تمایلش به رهایی از دنیا و رسیدن به وصال را بیان می‌کند. هر بیت نشان‌دهنده‌ی ناامیدی، عشق و تلاش برای فرار از دردهای ناشی از عشق است. شاعر آرزو دارد که به آرامش و آسایش در کنار یار برسد، اما در عین حال درگیر تنهایی و غم خود است. او به وفاداری و وعده‌ها اشاره می‌کند و از بی‌وفایی و سختی‌های زندگی شکایت دارد. در نهایت، حسرت و ناامیدی از عشق و رویاهایش را به تصویر می‌کشد.
هوش مصنوعی: کسی را پیدا کن که وقتی به بوی گل می‌رسد، آنقدر تحت تاثیر قرار بگیرد که از خود بی‌خود شود و به دو سه قدم آن‌طرف‌تر از آغوش محبوب برود.
هوش مصنوعی: در سوزاندن خود مانند شمع، نیازی به نشان دادن خواسته‌ام نیست. نپسندید که من در آتش خود خاموش شوم.
هوش مصنوعی: در گوشه‌ای از زمین دراز کشیده‌ام، اما چه فکری است که تنها به دلیل فراموش کردن وعده شب گذشته‌ام، از یاد تو دور شوم.
هوش مصنوعی: اگر بخواهم برای دیگران نصیحتی کنم، ای کاش خودم هم از آن نصیحت بهره‌مند شوم و به آن عمل کنم.
هوش مصنوعی: هرگز اجازه نخواهم داد که خطای کوچک یا کم‌توجهی به وفاداری‌ام خدشه‌ای وارد کند. من برای حفظ وفاداری‌ام به آن اندازه ارزش قائل هستم که بار دو جهان را بر دوش خود تحمل کنم.
هوش مصنوعی: سالیان زیادی است که من کنار دریا قرار دارم، اما حبابی هستم که بهتر است در دل آغوش خود فرو نروم و غرق نشوم.
هوش مصنوعی: شوری که در دل دارم مانع دست‌یابی به حقیقت و وصال است، زیرا اگر از حال و هوای خود خارج شوم، خمخانهٔ راز و عالم وجود را ترک می‌کنم.
هوش مصنوعی: ای قسمت بد هرگز چرا بر من رحمت نیاوردی که من در کنار آن سرو خوش قد و قامت افراشته نشوم؟
هوش مصنوعی: من همه وجودم را مانند باری سنگین حس می‌کنم، درست مثل اینکه صبح‌ها که نفس می‌کشم، اگر از دوشم بیفتد، چه حالتی پیدا می‌کنم.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
می‌خواهید شما بخوانید؟ اینجا را ببینید.
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال یک حاشیه برای این شعر نوشته شده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
reply flag link
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.