علویانی که به این عالم دون می‌آیند
عقل گم‌کرده به صحرای جنون می‌آیند
کیست پرسد که گل و لالهٔ این باغ هوس
جز به آهنگ درون از چه برون می‌آیند
آمد و رفت نفس هر قدم آفت دارد
هرزه‌تازان همه بر رخش حرون می‌آیند
شوخی نشو نما رستن مو دارد و بس
نخلها سر به هوایند و نگون می‌آیند
چه هوا دود دماغی‌ست که در دیدهٔ وهم
آفتابند گر از ذره فزون می‌آیند
حیرت این است‌که چون تیغ درین دشت ستم
آب دارند و همان تشنهٔ خون می‌آیند
چه تماشاست درین کوچه که طفلان سرشک
نی سوار مژه از خانه برون می‌آیند
عجز و طاقت چقدر مایهٔ لاف است اینجا
بیشتر آبله‌پایان به جنون می‌آیند
مقصد خلق بجزخاک شدن چیزی نیست
یارب این بیخبران با چه شگون می‌آیند
آنسوی علم و عیان بیضهٔ طاووسی هست
کارزوها ز عدم بوقلمون می‌آیند
بیدل این بیخردی چند به معراج خیال
می‌روند اینهمه کز خویش برون می آیند
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به توصیف حال و روز انسان‌ها و عواطف پیچیده آنها در جامعه می‌پردازد. شاعر به نقد عقل و جنون می‌پردازد و از افرادی سخن می‌گوید که در جستجوی حقیقت و زیبایی‌های زندگی هستند، اما در عین حال دچار سردرگمی و خاکی بودن‌اند.
شاعر اشاره می‌کند که انسان‌ها با آرزوها و خواسته‌های درونی خود به دنیای مادی می‌آیند و در این مسیر، رنج و آلامی را تجربه می‌کنند. زندگی برای او مثل باغی است که گل‌ها و لاله‌ها در آن به دنبال شادابی و نشاط هستند، اما در حقیقت، درگیر مشکلات و دردها هستند.
همچنین به بی‌معنایی و سرگردانی بشر اشاره می‌شود که بیشتر به دنبال خاک شدن و از بین رفتن است، و از خود فراموشی و عجز آدمی در این دنیای پر از تضاد سخن به میان می‌آید. در نهایت، بیدل به بیخردی انسان‌ها و خیال‌های ایشان در زندگی پرداخته و سوالاتی را درباره حقیقت وجود و مقصد زندگی مطرح می‌کند.
هوش مصنوعی: افراد با تقوا و نیکوکار که به این دنیای پست و بی‌ارزش می‌آیند، همچون کسانی هستند که عقل خود را در دنیای جنون و بی‌خود بودن گم کرده‌اند.
هوش مصنوعی: کیست که بپرسد چرا گل و لاله‌های این باغ تنها به خاطر نغمه‌های درونشان از زمین بیرون می‌آیند و هوس دیگری ندارند؟
هوش مصنوعی: هر لحظه که نفس می‌کشیم، ممکن است با مشکل و خطراتی همراه باشد. افرادی که بی‌پروا و شتاب‌زده هستند، همیشه بر روی اوضاع و شرایط سخت و دشوار می‌آیند.
هوش مصنوعی: این شعر به اشاره به زندگی و سرنوشت درختان نخل دارد. نویسنده به تغییرات و ناپایداری‌های طبیعی اشاره می‌کند که ممکن است موجب آسیب یا نابودی آنها شود. در این متن، نخلها به نمایندگی از چیزهایی هستند که در معرض خطر هستند و تحت تأثیر شرایط محیطی و تغییرات قرار دارند. به عبارت دیگر، توجه به حساسیت‌ها و نامشخص بودن آینده در زندگی مهم است.
هوش مصنوعی: در این جهان چنان هوایی وجود دارد که انگار آفتاب در چشمان تو مجسم می‌شود، اگرچه آنچه می‌بینی، فقط تصوری از دنیای واقعی است و حقیقت پشت یک لایه‌ی غیرواقعی پنهان شده است.
هوش مصنوعی: حیرت‌آور است که در این دشت پر از ظلم و ستم، آب وجود دارد و این در حالی است که همواره تشنه‌ی خون هستند و به اینجا می‌آیند.
هوش مصنوعی: در این کوچه، منظره‌ای جالب و زیبا وجود دارد که بچه‌ها با چشمان اشک‌آلود از خانه خارج می‌شوند.
هوش مصنوعی: بسیاری از افراد در اینجا فقط حرف بیهوده و از روی ناتوانی می‌زنند. در واقع، بیشتر کسانی که مشکل دارند، به جنون و دیوانگی دست می‌زنند.
هوش مصنوعی: هدف انسان‌ها جز خاک شدن چیز دیگری نیست، ای خدا. این نادان‌ها چرا با این حال و احوال به دنیا می‌آیند؟
هوش مصنوعی: در جهانی فراتر از دانایی و مشاهده، زیبایی و کمالی همچون پرهای طاووس وجود دارد. در این عالم، چیزهایی از عدم به وجود می‌آیند که شگفت‌انگیز و گوناگون هستند.
هوش مصنوعی: این شعر به بیان این موضوع می‌پردازد که افرادی که از خود غافل شده‌اند، به خیال‌پردازی و آرزوها می‌پردازند، در حالی که در واقعیت هیچ درکی از خود و اطرافشان ندارند. این بیخبری و عدم آگاهی آنها را به جست‌و‌جوی خیالات سوق می‌دهد، در حالی‌که باید از خودشان آگاه‌تر باشند.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال یک حاشیه برای این شعر نوشته شده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
reply flag link
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.