دلها تامل آینهٔ حسن مطلقند
چندانکه می‌زنند نفس شاهد حقند
طبعت مباد منکر موهومی مثال
کاین نقشها به خانهٔ آیینه رونقند
چون گردباد فاخته‌های ریاض انس
هرچند می‌پرند به گردون مطوقند
در مکتب ادب رقمان رموز عشق
کام و زبان بهم چو قلمهای بی‌شقند
جز مکر در طبیعت زهاد شهر نیست
این گربه‌طینتان همه یک چشم ازرقند
در جنتی‌که وعدهٔ نعمت شنیده‌ای
آدم کجاست اکثر سکانش احمقند
این هرزه فطرتان به هر علم و فن دخیل
در نسخهٔ قدیم عبارات ملحقند
شرم طلب هم آینه‌دار هدایتی است
پلها بر این محیط نگون گشته زورقند
بیدل کباب سوختگانم که چون سپند
درآتشند وگرم شلنگ معلقند
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به تامل و بررسی زیبایی‌ها و حقیقت‌ها می‌پردازد و دلها را به مانند آینه‌های زیبایی می‌بیند که حقیقت را منعکس می‌کنند. او به نقد طبیعت و رفتار انسان‌ها می‌پردازد و نشان می‌دهد که بسیاری از آنها در پی امور فانی و ظاهری هستند. شاعر همچنین به علم و دانش اشاره می‌کند که در دنیای امروز تحت تأثیر فریب و گمراهی قرار دارد و به نوعی از اخلاق و حقیقت دور شده است. در نهایت، او به وضعیت ناگوار برخی انسان‌ها که در جستجوی حقیقت هستند، اشاره می‌کند و حالت سوختن و درد درونی آنها را به تصویر می‌کشد.
هوش مصنوعی: دلها همچون آینه‌هایی هستند که زیبایی مطلق را به خوبی منعکس می‌کنند و هر چه بیشتر به آنها توجه شود، بیشتر حقیقت را درک می‌کنند.
هوش مصنوعی: نمی‌دانم چرا بعضی‌ها وجود چیزهای غیرواقعی را انکار می‌کنند، در حالی که این تصاویر زیبا مانند نقش و نگارهایی هستند که به آینه زیبایی و جلا می‌بخشند.
هوش مصنوعی: فاخته‌ها که در باغ‌ها و باغچه‌ها زندگی می‌کنند، مانند گردباد به هوا بلند می‌شوند، اما هرچند که به دور می‌روند، همچنان به همان محیط خود وابسته هستند و به آن برمی‌گردند.
هوش مصنوعی: در مدرسه ادب، اعداد نشان‌دهنده اسرار عشق هستند و گفتار و احساسات همچون قلمهای بی‌شکست با هم در تعامل‌اند.
هوش مصنوعی: جز فریب و نیرنگ در خوی زاهدان این شهر چیزی نیست. همه افرادی که در اینجا هستند، به نوعی دارای باطن نادرست و فریبنده‌اند.
هوش مصنوعی: در بهشتی که از نعمت‌ها صحبت شده، آدم کجاست؟ بیشتر ساکنان آنجا نادان هستند.
هوش مصنوعی: این افراد بی‌ارزش در هر علم و فن، خود را به روش‌های قدیمی و عبارات گذشته وابسته کرده‌اند.
هوش مصنوعی: شرم و حیا مانند آینه‌ای هستند که هدایت را نشان می‌دهند؛ در این دنیای تاریک و نابسامان، قایق‌ها به درستی راه نمی‌یابند.
هوش مصنوعی: بیدل، افرادی را توصیف می‌کند که مانند زیر خاکستر سوختگان، داغ و سوزان هستند و به‌گونه‌ای دچار عذاب و رنج می‌باشند. این افراد همچنان در حال قافلگی و معلق میان درد و امید به آرامش هستند.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.