چون فروبردند نعشم را به گور

خاک افشاندند و زان گشتند دور

ناگهان آواز پایی سهمناک

کردگوشم را خبر از راه دور

من بسان خفته زان آواز پای

جستم وآمد به مغزاندر شعور

نه هوا ونه فضا ونه نسیم

سینه تنگ وپای لنگ وجسم عور

لیک در آن حفرهٔ تاریک و تنگ

هردو جشمم خیره شد ناگه زنور

گوشه‌ای از خاک من شد چاک و زان

کرد منکربارفیق‌خودظهور

دوفرشته چون دوفیل خشمگین

من فتاده پیش ایشان همچو مور

من به زحمت از فشارگور، لیک

آن دو می کردند هر جانب عبور

روی چون ازآهن تفته سپر

بر جبین‌شان گشته‌رسم آیات شر

از دهانی شیروش پهن و فراخ

نابها پیدا بسان شیر نر

بینیی هایل چو شاخ کرگدن

جسته بالا نوک آن همچو تبر

درکف هریک عمودی آتشین

وافعیئی پیچیده برگرد کمر

سوی من زان چشم‌های چون تنور

هر دم افشاندند صد خرمن شرر

بانگ زد برمن یکی زآنان که خیز

هرچه گویم پاسخ آور مختصر

استخوان‌هایم به پیچ و خم فتاد

زان درشت آوا و بانگ زهره‌در

خویش راکردم مهیٌای جواب

تا چه پرسند ازمن آسیمه‌سر

گفتگو برخاست در زهدان خاک

بین من وآن یک که بد نزدیکتر

گفت با من‌، کیستی ای مرد پیر؟

گفتمش پیری به خاک اندر اسیر

گفت‌: وقت زندگی‌، اعمال تو؟

گفتمش چون دیگران پست و حقیر

در جهان از من نیامد در وجود

هیچ کاری عمده و امری خطیر

گفت ازین فن‌ها و صنعت‌های دهر

در کدامین بودی استاد و بصیر؟

گفتمش در صنعت شعر و ادب

بودم استاد و ز نقاشی خبیر

گفت گاه زندگی دینت چه بود؟

گفتمش اسلام را بودم نصیر

گفت معبود تو در گیتی که بود؟

گفتمش معبود من حی قدیر

گفت چون بگذاشتی گیتی‌، که تو

بر تن و بر نفس خود بودی امیر

گفتم از عمرم چه‌می‌پرسی که رفت

جمله با خون دل ورنج ضمیر

دور، از آزادی و از اختیار

جفت‌، با ناچاری و ضعف و زحیر

نی هنر تا دهر را پیچم عنان

نی توان تا چرخ را بندم مسیر

گفت کاری کرده‌ام غیر از گناه‌؟

گفتم آری تکیه برلطف اله

من نگویم چون دگر مردم سخن

آن زمان کم باز پرسند ازگناه

عامیان در بند اوهام اندرند

هستشان این بستگی به از رفاه

برگنه خستو شدن اولیتر است

مرد دانا را زگفتار تباه

بس حدیثا کش خرد گوید، ولیک

قلب بر عکسش پذیرد انتباه

من که بودم در شداید پایدار

سست گشتم ناگهان بی‌اختیار

قلب من لرزید و کی بودم گمان

کاین چنین قلبی بلرزد روزگار

لیک خود را با خود آوردم نخست

تا بجا آمد دلم زان گیر و دار

خویشتن را وانمودم با دلی

از یقین ثابت نه از شک بی‌قرار

گرچه آخر از سخن‌های صریح

تیره کردم باز خود را روزگار

خاطر آزاد مرد نکته‌سنج

کی پسندد گفتهٔ نااستوار

ناپسند آید دورویی از ادیب

ناسزا باشد نفاق از هوشیار