در وقت عمل کند و دگر هیچ ندانید

از بس که جفنگید از بس که جبانید

گفتن بلدید اما کردن نتوانید

هنگام فداکاری در زیر عبایید

از بس که فضولید، از بس که جهولید

از بس چو خروس سحری هرزه درایید

ور این کره را دانش و آداب بگیرد

براین تن بیعار، هرگز نکند کار

کی راست شود چوب اگر تاب بگیرد

عالم همه پُر کید و دغل گشته به ما چه

آقا به شما چه‌، مولا به شما چه‌!

ور بین دو کس رد و بدل گشته به ما چه

ما را نبود صنعتی از شهری و بومی

جز کبر و مناعت‌، جز ناز و افاده

فریاد ازین مسکنت و ذلت و شومی

گوییم که بهرام درآویخت به خاقان

آن یک چه بر این کرد، این یک چه از آن دید

گر بس بود این فخر به ما، وای بر ایران

ور توسن شاپور، جهان بود به من چه

شاپور چنان بود، بر کلب حسن چه

جانا، تو چه هستی‌؟ اگر آن بود، به من چه

در خاک وطن خصم‌، همآورد ندارد

هم جمع ندارد، هم فرد ندارد

جز دیدهٔ گریان و رخ زرد ندارد

ای هموطنان کینه وی تا کی و تا چند

کو عرق‌ نژادی، کو آن‌ عصبیت

این مزرعه خشکید، خری تاکی و تا چند

چون‌ جان‌ به‌ لب‌ آید همه‌ از جان‌ شده‌ سیرند

یکباره بشویند اوراق خرافات

اوراق بشویند و بمانند و نمیرند

در ملک نگهداری و در ملک ستانی

کز سطوت جمشید وز قدرت بهمن

دارند بسی بر ورق دهر نشانی